Я з той краіны...Я з той краіны, дзе рвуцца з долуТугія стрэлы хвой карабельных,Дзе, белагрудыя, над вадоюСтаяць бярозы, як каралевы.Там пушчы — заблудзішся.Толькі па зорах.Па сцежках зубрыных знойдзеш дарогу.У рэках сонных, у цёплых азёрахТам ходзяць i сёння акунь ды стронга.Я з той краіны, дзе ўранні жанчыныБраць лён ідуць як адна, хаўрусам.Глядзі ды любуйся: воч золак сініДы рэчкай з-пад хуст — валасы бела-русыя.А хлопцы там — сокалы. Дзень у хлопцаў —На зрубах звонкіх, на дрогкіх машынах,А вечар — над ручкі вядуць да варотцаўПявучых сябровак сваіх з вечарынак.Я з той краіны, што ў век беспрасветныЯсны прамень нарадзіла — СкарынуI песню для славы дала сусветнайАдаму Міцкевічу — роднаму сыну.З краіны, дзе Каліноўскага словаЛес віл ды кос на цара ўздымала,Дзе голасам чыстым у час суровыЗваў з цемры люд свой Янка Купала.Я з той краіны, што мужна сустрэлаБраню прышэльца ў дні грозныя тыя,Што ўся — ад неба да неба — гарэла,Як свечка, тысячаю Хатыняў.Там месца нідзе не знаходзілі катыАд куль партызанскіх i ад гранатаў,Былі ў партызанах там дрэвы i хаты,Была ў партызанах сама зямля там.Я з той краіны, што кранаў рукаміУзнесла з руін гарады, як вясёлкі,Што гуслямі новымі — правадаміАбвесіла ўсе бальшакі i прасёлкі.Разносяць па свеце краіны той славуАсілкі-БелАЗы — шырокі канвеер!Краіны той голас высокі па правуГучыць паміж роўных на ўсіх асамблеях!Я з той краіны, дзе ліпень купаеЗару ўсю ноч у ставах птушыныхI дзе стагоддзі агнёў купалля,Чырванакрылых, не патушылі,Дзе песню новую да небакраюНясе маладосць па шляхах вясновыхI плешча мора — вечна жывая,Мая беларуская звонкая мова!* * *Mae землякі — людзі не гаваркія.Здаўна пра ix кажуць: на словы скупыя.Ды мне яны шмат пра сябе гаворацьСваімі жытамі, якім не ўстаіцца ніяк ля небасхілаў Асінава (каласоў шматгаловае веча!);Волатамі-стагамі, што да вясны наваколле духмяняць (сабралі ў ix косы ўвесь луг казяльцовы!):Слуцкімі бэрамі срэбралістымі, дзе сонца збірае мёд у пладоў яснабокіх скарбонкі;Дамамі з узорнымі ліштвамі, дзе, вылецеўшы з-пад разца гаспадара, паселі навечна — дзюба да дзюбы — галубоў неразлучныя пары.Расказваюць мне землякі пра сябе красамоўнаВяргінямі ды півонямі, што ўсё лета гараць пад вакном на высокіх сцяблінах (што паходні!);Ахапкамі маю, якім харошаць на свята ганкі i вуліцы (пахне ўся вёска тады бярозкамі ды аерам).Пра сябе землякі мне вельмі шмат гаворацьНават тады, як маўчаць,Ідучы, прыгорбіўшы плечы,За труною свайго вяскоўца,З якім увесь век аралі i сеялі,Гулялі ўлазіны i вяселлі,Спявалі i плакалі...
