Даткнуся да цябе і веру і не веруШто час разлук мінуў што разам мы не ў снеТы побач ты са мной і я твая імперыя На гора і на шчасце вернаеІ ўсё ж здаешся ты такой далёкай мнеКалыша нас нясе ў краіну цудаў слодычАле прачнуся я вярнуся з царстваў тыхМаё дыханне ў твар табе нібыта словы Нібыта жджэ нас ростань зновуНе варухнешся ты ты ўжо не чуеш іхЗаснула доўеа я лаўлю яе маўчаннеІ як ігрок які чытае на касцяхСвой пройгрыш да грудзей тулю яе адчайна Бяссільны перад гэтай тайнайНеспасцігальнай тайнай быцця і небыццяА потым новы дзень з адсутнасці таемнайЦудоўней ад святла яе мне верне зноўІ стане дзень працягам ночы неаб'емнай Бо з ёю вечна неад'емнаПяшчота цемнаты як сон найлепшых сноўЖыццё як спеў п'янкі мільгне мы поўнім чаруО жонка о мой боль мой бог трынаццаць годВыследжваў бы тваё напеўнае маўчанне Ніколі гэтымі вачаміНе наталяючы ўжо голаду майгоТрынаццаць хмельных год трынаццаць зім і летаўТрымцеў бы над табой хімеры цікаваўТрынаццаць год у страху пяшчотна-горкім гэтым Калі ўсе небяспекі светуПрыдуманыя мной набожна б замаўляўЯк мала для каханкаў тысячы й адной ночыТрынаццаць год як дзень агонь няшчадны тойШто па шматку папеліць хочаш ці не хочаш Кілім наш па якому крочымМагічны наш кілім самотнасці святой
