Читать «Метамарфозы, цi Залаты асёл» онлайн - страница 90

Заўважыўшы прапажу i дакараючы самога сябе за недагляд, кухар доўга пралiваў слёзы, а пасля, прыгнечаны тым, што гаспадар можа запатрабаваць абед, i наогул страшэнна напалоханы, развiтаўся са сваiм малечай-сынам i, узяўшы вяроўку, збiраўся павесiцца. Гэта не засталося незаўважаным ягонай жонкай. Ухапiўшыся моцна за праклятую пятлю, яна гаворыць: "Няўжо ты так напалохаўся гэтага няшчасця, што зусiм страцiў розум i не бачыш простага выйсця, якое пасылае табе боскае наканаванне? Калi ў гэтай тваёй роспачы, пасланай табе лёсам, захаваў ты хоць кроплю здаровага розуму, дык слухай мяне ўважлiва. Завядзi гэтага чужога асла ў якое-небудзь патаемнае месца i там зарэж. А пасля аддзялi кумпяк, каб ён быў падобны да таго, што прапаў, прыгатуй яго чым найлепш i найсмачней з падлiўкай i падай гаспадару замест аленевага". Нягоднаму махляру ўсмiхнулася думка выратавацца цаной майго жыцця. Дык горача падзякаваўшы сваёй жонцы за кемлiвасць, ён пачаў вастрыць нож для жывадзёрства, якое лiчыў ужо немiнучай справай.

КНIГА ДЗЕВЯТАЯ

1. Так нягодны крывапiвец рыхтаваў супраць мяне зброю, а я ў той небяспечны час разумеў, што мне трэба прыняць нейкае рашэнне, дык, не трацячы дарагiх хвiлiн, палiчыў за найлепшае ратавацца ўцёкамi. Парваў вяроўку, якой быў прывязаны, i з усiх сiл пусцiўся бегчы, раз за разам для большай бяспекi брыкаючыся. Хутка праскочыўшы праз порцiк, улятаю ў сталовую, дзе гаспадар частаваў жрацоў багiнi, i з разгону пераварочваю некалькi бяседных сталоў, i б'ю пры гэтым шмат посуду.

Разгневаны такiм пагромам гаспадар загадвае мяне, рэзвую i наравiстую жывёлiну, завесцi i замкнуць у якiм-небудзь надзейным месцы, каб я зноў не парушыў бяседы сваiм буйным з'яўленнем. Спрытна ўратаваўшыся такой хiтрай выдумкай i вырваўшыся з рук ката, я цешыўся, што трапiў пад замок.

Ды праўду кажуць, што Фартуна нiколi не дазваляе чалавеку, якi нарадзiўся ў няшчасную хвiлiну, зрабiцца ўдачнiкам. Пагiбельнае наканаванне боскай волi не можа быць адменена нi разумным рашэннем, нi мудрай засцярогай. Гэтак i ў маёй справе: тая выдумка, што хвiлiну раней, здавалася, выратавала мяне ад небяспекi, стала для мяне надзвычай небяспечнай i ледзь не давяла да сапраўднай загубы.

2. Тым часам, гэта я пазней даведаўся з гутаркi слуг, у сталовую ўбягае нейкi хлапчук i, трасучыся, з перакошаным тварам дакладвае гаспадару, што ў iхнi двор праз заднюю брамку ўварваўся з суседняга завулка кручаны сабака. Ён накiнуўся на паляўнiчых сабак, а пасля ўскочыў у стайню i там раз'юшана напаў на жывёлу, а нават не абмiнуў i людзей. Моцна пакусаў паганятага Мiрцiла, кухара Гефесцiёна, спальнiка Гiпацiя, лекара Апалонiя i шмат iншых слуг, якiя хацелi яго прагнаць. Ужо некаторыя з пакусаных жывёлiн пачынаюць праяўляць несумненныя прыкметы шаленства.