Читать «Метамарфозы, цi Залаты асёл» онлайн - страница 82

11. Тразiлу спадабалася такая прапанова сустрэчы, ён быў вельмi задаволены i без нiякага падазрэння чакаў жаданай хвiлiны, злаваў, што так марудна цягнецца дзень i так доўга не надыходзiць вечар. I вось сонечнае святло саступiла месца начной цемры, i ён, паспешлiва апрануўшыся, як загадала яму Харыта, трапляе ў сiло хiтрай старой, што яго чакала i, поўнага надзей, правяла ў спальню. Выконваючы волю гаспадынi, старая акружае яго клопатамi, паставiўшы келiхi i збан з вiном, у якое было падмяшана соннае зелле, тлумачыць, што панi затрымалася ў хворага бацькi. Ён даверлiва апаражняе келiх за келiхам, i ў хуткiм часе сон валiць яго. I вось ужо ляжыць ён дагары, даступны любому варожаму дзеянню. У грозным парыве, з мужнасцю ў сэрцы ўваходзiць на клiч Харыта i з крыкам спыняецца над забойцам.

12. "Вось ён, — гаворыць, — верны спадарожнiк майго мужа, вось хвацкi паляўнiчы, вось мiлы жанiх! Вось рука, што пралiла маю кроў, вось грудзi, дзе на маю загубу былi задуманы здраднiцкiя падкопы, вось вочы, якiм я ў благi час спадабалася, якiя ў прадчуваннi цемры, што iх чакае, ужо цяпер поўныя будучых пакут! Спакойна спачывай, прыемных табе сноў! Я не крану цябе нi мячом, нi iншым жалезам, недачаканне тваё зраўняцца аднолькавай смерцю з маiм мужам! Вочы ў цябе жывога памруць, i нiчога, апроч сноў, ты ўжо не ўбачыш. Я так зраблю, што ты будзеш зайздросцiць смерцi свайго ворага. Дзённага святла не ўбачыш, за руку павадыра будзеш хапацца, Харыты абымаць не будзеш, жанiцьбай не ашчаслiвiшся, у смяротны супакой не апусцiшся, жыццёвых радасцяў не спазнаеш i будзеш блукаць бледным ценем памiж уладаннямi Орка i сонцам, доўга будзеш шукаць руку, што пазбавiла цябе зрэнкаў, i нават не даведаешся, хто твой крыўдзiцель. А я крывёй тваiх вачэй злажу ахвяру на грабнiцы Тлепалема i блаславёнай яго душы аддам твае вочы. Ды навошта карыстаешся ты адтэрмiноўкай заслужанай адплаты i, можа, снiш аб згубных для цябе маiх абдымках! Пакiнь змрок сну i прачнiся для iншага змроку, змроку вечнага! Падымi свой аслеплены твар, спазнай помсту, зразумей сваё гора, злiчы свае беды! Так спадабалiся цнатлiвай жанчыне твае вочы, гэтак асвяцiлi тваё памяшканне вясельныя факелы. Помсцiцы будуць тваiмi вясельнымi дружкамi, а сябрам слепата i вечныя дакоры сумлення!"

13. Пасля такога прадказання яна выцягвае са сваiх валасоў шпiльку i шмат разоў прабiвае ёю вочы Тразiла, а потым, зусiм аслепленага, пакiдае. А калi ён, пакутуючы ад незразумелага болю, ускоквае, стараецца стрэсцi з сябе хмель i сон, яна хапае меч, якi звычайна насiў на поясе Тлепалем i, як звар'яцелая, бяжыць па вулiцы горада, задумаўшы, вiдаць, яшчэ нейкае злачынства, да мужавай грабнiцы.

Увесь народ i мы, пакiнуўшы свае справы, кiнулiся ўслед за ёй, намаўляючы адзiн аднаго адабраць ад яе зброю. Але Харыта, спынiўшыся каля грабнiцы Тлепалема i прымусiўшы ўсiх блiскучым мячом расступiцца, калi ўбачыла, што ўсе горка плачуць i лямантуюць, кажа: "Пакiньце невыносныя вашы слёзы, пакiньце гора, нявартае маёй мужнасцi. Адпомсцiла я крываваму забойцу майго мужа, пакарала злоснага выкрадальнiка майго шчасця. Настае час, калi пры дапамозе гэтага мяча я знайду дарогу ў замагiльны свет да майго Тлепалема".