Читать «Сказ пра Робін Гуда» онлайн - страница 80
Джон Фінемар
— Добра, што гэты адважны барэц выратаваўся, — сказаў сэр Рычард і загадаў свайму атраду рушыць у дарогу следам за Маленькім Джонам.
А той, не спыняючыся, імчаўся галопам усё далей і далей, пакуль не стрымаў каня на паляне, дзе сядзелі Робін Гуд і дзесятка паўтара яго лясных стралкоў.
— Што з табой, Маленькі Джон? — здзівіўся Робін Гуд. — Чаго ты ляціш на злом галавы? У якога вяльможы ты адабраў такога цудоўнага скакуна?
— Рысак гэты мой. Я заваяваў яго ў сумленнай барацьбе. — Маленькі Джон расказаў пра спаборніцтва, пра добрага рыцара, які заступіўся за яго і справядліва прысудзіў яму перамогу. Маленькі Джон не пазнаў сэра Рычарда Лі, так змянілася ўсё яго аблічча — і вопратка, і выраз твару.
— Ты не бачыў дзе на дарозе журботнага рыцара, якому мы пазычылі чатыры сотні залатых? — спытаў Робін Гуд.
— Нават і следу яго не бачыў, атаман, — адказаў Маленькі Джон. — Ты чакаеш яго?
— Чакаю, бо сёння роўна год, дзень у дзень, як мы пазычылі яму грошы, і да захаду сонца ён павінен вярнуць доўг.
— Усё будзе добра, атаман, — сказаў Маленькі Джон, які ніколі не траціў надзеі.— Сонца яшчэ высока. Я гатовы прысягнуць, што рыцар стрымае сваё слова, бо бачыў, якой шчырасцю і сумленнем свяціліся тады яго вочы.
— Добра, калі так, — сказаў Робін Гуд. — Але сёння мне хочацца паабедаць з якім-небудзь госцем. Дык бяры свой лук, Маленькі Джон, і разам з Мачам і Уілам Скарлетам пачакай на Уолтынгскім гасцінцы якіх падарожнікаў. Запрасі іх паабедаць са мной, хто б яны ні былі. Калі яны з багацеяў, дык заплацяць за пачастунак, калі з бедных, мы з імі падзелімся тым, што маем. А калі трапідца менестрэль або фігляр, дык павесяляць нас.
Маленькі Джон і яго сябры выйшлі на дарогу. Зірнулі на захад, зірнулі на ўсход — нікога. На дарозе, што вяла ў Барнсдэйл, убачылі вялікую грамаду, якая рухалася ў іх бок.
— Клянуся небам, — сказаў Маленькі Джон, — у нашага атамана сёння гасцей будзе шмат.
Разбойнікі пачалі ўглядацца ў працэсію. Наперадзе на прыгожых верхавых конях ехалі два манахі ў чорных расах. За імі ішлі сем цяжканагружаных коней, а ззаду пяцьдзесят два кап’ёўшчыкі аховы.
— Нават біскуп не ехаў бы гэтак велічна, як гэтыя чорныя манахі,— зазначыў Мач. — Клянуся, на ўючных конях вялікі скарб, інакш не было б такой моцнай аховы.
— Сябры мае, — сказаў Маленькі Джон, — нас толькі трое, і ўсё ж мы павінны прывесці гэтых манахаў на абед да нашага атамана, a то лепш на вочы яму не паказвацца.
Мач і Уіл Скарлет моўчкі кіўнулі галовамі ў знак згоды. Яны прытаіліся ў тым месцы дарогі, дзе яна рабіла рэзкі паварот і вілася паміж двума высокімі схіламі. Тут зручней за ўсё можна было захапіць галаву калоны.
Калі абодва манахі мінулі паварот, дарогу ім перагарадзілі тры чалавекі са стрэламі на цяцівах лукаў. Манахі нацягнулі павады, уся калона спынілася і змяшалася.
