Читать «Сказ пра Робін Гуда» онлайн - страница 80

Джон Фінемар

— Добра, што гэты адважны барэц выратаваўся, — сказаў сэр Рычард і загадаў свайму атраду рушыць у дарогу следам за Маленькім Джонам.

А той, не спыняючыся, імчаўся галопам усё далей і далей, пакуль не стрымаў каня на паляне, дзе сядзелі Робін Гуд і дзесятка паўтара яго лясных стралкоў.

— Што з табой, Маленькі Джон? — здзівіўся Робін Гуд. — Чаго ты ляціш на злом галавы? У якога вяльможы ты адабраў такога цудоўнага скакуна?

— Рысак гэты мой. Я заваяваў яго ў сумленнай барацьбе. — Маленькі Джон расказаў пра спаборніцтва, пра добрага рыцара, які заступіўся за яго і справядліва прысудзіў яму перамогу. Маленькі Джон не пазнаў сэра Рычарда Лі, так змянілася ўсё яго аблічча — і вопратка, і выраз твару.

— Ты не бачыў дзе на дарозе журботнага рыцара, якому мы пазычылі чатыры сотні залатых? — спытаў Робін Гуд.

— Нават і следу яго не бачыў, атаман, — адказаў Маленькі Джон. — Ты чакаеш яго?

— Чакаю, бо сёння роўна год, дзень у дзень, як мы пазычылі яму грошы, і да захаду сонца ён павінен вярнуць доўг.

— Усё будзе добра, атаман, — сказаў Маленькі Джон, які ніколі не траціў надзеі.— Сонца яшчэ высока. Я гатовы прысягнуць, што рыцар стрымае сваё слова, бо бачыў, якой шчырасцю і сумленнем свяціліся тады яго вочы.

— Добра, калі так, — сказаў Робін Гуд. — Але сёння мне хочацца паабедаць з якім-небудзь госцем. Дык бяры свой лук, Маленькі Джон, і разам з Мачам і Уілам Скарлетам пачакай на Уолтынгскім гасцінцы якіх падарожнікаў. Запрасі іх паабедаць са мной, хто б яны ні былі. Калі яны з багацеяў, дык заплацяць за пачастунак, калі з бедных, мы з імі падзелімся тым, што маем. А калі трапідца менестрэль або фігляр, дык павесяляць нас.

Маленькі Джон і яго сябры выйшлі на дарогу. Зірнулі на захад, зірнулі на ўсход — нікога. На дарозе, што вяла ў Барнсдэйл, убачылі вялікую грамаду, якая рухалася ў іх бок.

— Клянуся небам, — сказаў Маленькі Джон, — у нашага атамана сёння гасцей будзе шмат.

Разбойнікі пачалі ўглядацца ў працэсію. Наперадзе на прыгожых верхавых конях ехалі два манахі ў чорных расах. За імі ішлі сем цяжканагружаных коней, а ззаду пяцьдзесят два кап’ёўшчыкі аховы.

— Нават біскуп не ехаў бы гэтак велічна, як гэтыя чорныя манахі,— зазначыў Мач. — Клянуся, на ўючных конях вялікі скарб, інакш не было б такой моцнай аховы.

— Сябры мае, — сказаў Маленькі Джон, — нас толькі трое, і ўсё ж мы павінны прывесці гэтых манахаў на абед да нашага атамана, a то лепш на вочы яму не паказвацца.

Мач і Уіл Скарлет моўчкі кіўнулі галовамі ў знак згоды. Яны прытаіліся ў тым месцы дарогі, дзе яна рабіла рэзкі паварот і вілася паміж двума высокімі схіламі. Тут зручней за ўсё можна было захапіць галаву калоны.

— Нацэльце лукі,— Джон сказаў,— Манахаў возьме страх. Я цэль сабе ужо абраў: З двух першы — мой манах.

Калі абодва манахі мінулі паварот, дарогу ім перагарадзілі тры чалавекі са стрэламі на цяцівах лукаў. Манахі нацягнулі павады, уся калона спынілася і змяшалася.