Читать «Сказ пра Робін Гуда» онлайн - страница 72

— Скажы, калі ласка, што ты чуў у дарозе? — спытаў у яго Робін Гуд. — Якія навіны?

— Навіны нярадасныя, — адказаў багамолец. — У Нотынгеме сёння памруць тры чалавекі. На рыначнай плошчы ставяць вісельню. Народ з усяго наваколля валам валіць у горад паглядзець на смяротную кару. He кожны ж дзень вешаюць адразу трох братоў.

Робін Гуд маўчаў і, здавалася, не надаў ніякага значэння сумнай навіне, але лоб яго збаразнілі маршчыны ад глыбокага роздуму, позірк блукаў па брудных лахманах багамольца.

Раптам ён пстрыкнуў пальцамі, як чалавек, які нарэшце рашыў нейкую цяжкую задачу.

— Давай, багамолец, памяняемся з табой адзежай, — усміхаючыся, прапанаваў Робін Гуд. — Вазьмі маю, а сваю аддай мне. I вось табе яшчэ за гэта сорак шылінгаў серабром, каб падмацавацца хлебам і элем.

Стары няўцямна паглядзеў на свае запэцканыя ў дарозе гразёю рызманы, на грошы на далоні ў Робін Гуда, на прыгожы ярка-зялёны плашч і куртку Робін Гуда.

— Твой багаты убор, — багамолец сказаў,— Мой з адных толькі лат і прарэх. Дзе б ты ні быў і каго б ні страчаў, Смяяцца са старасці грэх.

— А я не смяюся з цябе, — сказаў Робін Гуд, — я маю самы сур’ёзны намер. Ну што, мяняемся? Бяры грошы, пачастуеш сваю брацію.

I яны памяняліся вопраткай. Робін Гуд насунуў на галаву капялюш старога, які ўлез яму толькі на макаўку, надзеў падраны плашч увесь у чорных, сініх, чырвоных латах, нацягнуў на сябе латаныя-пералатаныя штаны і дзіравыя панчохі, абуў чаравікі, якія ледзь ліпелі. Нават Маленькі Джон не пазнаў бы цяпер свайго атамана.

Робін Гуд адпусціў некалькі дасціпных і вясёлых жартаў, агледзеў сябе з усіх бакоў і сказаў:

— Што ж, як адзеты, так і сустрэты.

Цяпер ён меў тое, што яму было трэба: цудоўны маскарадны касцюм, і пашыбаваў у Нотынгем.

Праз дзве гадзіны пасля гэтага па вуліцы горада ішоў шэрыф, змрочны і насуплены. Ён не знайшоў яшчэ ката для трох асуджаных на смерць разбойнікаў.

«I ўсё роўна яны будуць вісець, нягоднікі! — з гневам думаў шэрыф. — Няхай нават мне самому, сваімі рукамі, давядзецца накінуць на іх пятлю!»

Раптам дарогу яму заступіў нейкі дзіўны з выгляду, згорблены абадраны дзядок і пісклява сказаў:

— Бог вам у помач, высакародны шэрыф! Хай той свет будзе вам раем, мой добры пан.

— Што табе трэба, стары пілігрым? — сярдзіта буркнуў шэрыф. Ён думаў, што багамолец хоча, каб яму падалі міласціну, і адразу вырашыў нічога яму не даваць.

— Людзі кажуць, пан шэрыф, — сказаў жабрак-багамолец, — што сёння вам патрэбен кат.