Паток ільсняны халепнай цячэ.Прыборны зрок пільнуе абмяленне.Хада падземная ўяўляецца лягчэй,Калі хавае ноч свае праменні.Нябачная, няспынная ракаСлухмяна круціць колы механізмаў:Бульдозера, дарожнага каткаІ сродкаў трансагенства і турызму.Паток ільсняны рухае прагрэс.Старэнькі драндулецік-небаракаСпрабуе ля калонкі А-Зэ-эСШлях паліва ўявіць да бензабака.
ВОЎК
Я заплюшчваю вочы і бачу ваўка.Ведаю: ён мой вораг.— Каб ты спарахнеў! — крычу што ёсць моцы. —Каб ты захлынуўся крывёю сваіх ахвяраў!Я паслабляю павекі — гляджу.Воўк не зьнік, але, нібыта спужаўшыся,адбег на бяспечную адлегласць.— Каб ты спарахнеў! — крычу яшчэ мацнейі, раз’ятраны, подбегам набліжаюся да яго.Я трызню помстай!Я вар’яцею ад злосці!Воўк валюхаста пабег мне насустрач.Ад гэтага я раз’юшваюся ўдвая.Я сам раблюся падобным да ваўка.Няхай! Няхай да д’ябла! Няхай да ваўкалака!Бо шэры — мой вораг! Я трызьню помстай!Яшчэ імгненне — і я пашкамутаю гэтую погань!Побач прабег куртаты сабачка.Цяжка дыхаючы, я спыняюся, заплюшчваю вочыі бачу Ваўка.
* * *
Сьвет наш не ведае райскіх мясцін,Мусіць, яны толькі ў кнігах ды песняхКлічуць вандроўнікаў мройным узлессем.Свет наш не ведае райскіх мясцін.Прывіднай зьнічкаю думка ўваскрэсне:Досыць рабіць пісягі каляін, —Свет наш не ведае райскіх мясцін,Мусіць, яны толькі ў кнігах ды песнях.Зьнічка хвіліну трымціць…
ВАБІК
Забі пярун мяне, — я чуюВыразна сумны голас твой!Наперадзе чарот сцяной.Праз чараты на кліч прастую,Бо голас — ТВОЙ!Хаваюць неба чараціны.Хапаюцца за ногі балаціны.А голас кліча, мкне чароўныІ працінае мне душу.Марудна як! Хай парашутМяне на голас выкіроўваў.Я захліснуў бы парашут!Сцяну апошнюю патрушчыў.Насупраць — праз лагчыну — пушча,Дзе пад кашлатаю ялінайДзмуў паляўнічы ў чараціну.
* * *
Даўно не спаў, як ў жаўнерскім ложку.Дакучлівая стома цвеліць толькі.Тваіх вачэй маўклівыя валошкіЗапаланілі зырка наваколле.Ашчадна захаваю сум блакітныУглыбіні чысцюткага ўспаміну.Як Свіслач, вопратку гранітнуюЗа тлумным горадам я скіну.
КАМЕТНАЯ СВАБОДА
Гавораць: двайчы не ўвайсці ў адну раку.Лухта! Я ўвайшоў у тыя ж воды.Трымаў, як скарб, ў руцэ тваю рукуПраз год вандровак і свабоды.Праз галактычныя прасцягі чую спеў.Мацнее сіла прыцягнення з кожным годам.Я толькі сёння раптам зразумеў,Якая ты, каметная свабода.
ТАБЕ
Бягуць успаміны, як хвалі,На бераг з адзінай сасной.І дзён маіх стынуць караліБез пацеркі зыркай тваёй.Ўсё роўна тваёй зараніцыЯ вершамі буду маліцца.
