Читать «Рускія народныя казкі» онлайн - страница 6
Леў Мікалаевіч Талстой
— Ну і зіркастая,— кажа мядзведзь, — усё бачыць! Падняў ён кораб і пайшоў далей. Ішоў-ішоў, ішоў-ішоў, спыніўся, сеў і кажа:
А Маша з кораба зноў:
Здзівіўся мядзведзь:
— Ну і хітрая! Высока сядзіць, далёка глядзіць! Устаў і пайшоў хутчэй.
Прыйшоў у вёску, знайшоў дом, у якім дзед з бабай жылі, і давай з усяе сілы стукаць у вароты:
— Тук-тук-тук! Адмыкаице, адчыняйце! И вам ад Машы гасцінцаў прынёс.
А сабакі счулі мядзведзя і кінуліся на яго. З усіх двароў бягуць, брэшуць.
Спужаўся мядзведзь, паставіў кораб каля варотаў, а сам хутчэй у лес наўцёкі.
Выйшлі тут дзед і баба да варотаў. Бачаць — кораб стаіць.
— Што гэта ў корабе? — кажа бабуля.
А дзед падняў вечка, глядзіць — і вачам сваім не верыць: у корабе Маша сядзіць — жывая і здаровая.
Узрадаваліся дзед і баба. Пачалі Машу абдымаць, цалаваць, разумненькай называць.
ВАРОНА І РАК
Ляцела варона над ракою. Глядзіць — паўзе рак. Варона — хап яго і села на галіну закусіць.
Бачыць рак, што прыходзіцца прападаць, і кажа:
— Эх, варона, варона, ведаў я твайго бацьку і тваю маці — слаўныя былі птушкі.
— Угу! — адказала варона, не разяўляючы рота.
— I братоў і сясцёр тваіх ведаў — ах, якія добрыя былі птушкі!
— Угу! — адказала зноў варона.
— Ды ўсё ж хоць і цудоўныя яны былі птушкі, але далёка ім да цябе. Разумнейшага за цябе я нікога не бачыў!
Спадабалася вароне, як яе хваляць.
— Ага! — каркнула яна на ўвесь рот і ўпусціла рака ў ваду.
ЛІСІЦА І САБАКІ
Бегла лісіца па полі. Hi адсюль ні адтуль — выскачылі сабакі і пагналіся за ёю.
Лісіца ну ўцякаць! Бегла, бегла, ды пад пянёк у нару і залезла.
Сядзіць у нары і кажа сама сабе:
— Вушкі, вушкі, што вы рабілі?
— Мы слухалі ды слухалі, каб сабакі лісічку не з'елі.
— Ножкі, ножкі, што вы рабілі?
— Мы ўцякалі ды ўцякалі, каб сабакі лісічху не дагналі.
— Вочкі, вочкі, што вы рабілі?
— Мы глядзелі ды глядзелі, каб сабакі лісічку не з'елі.
— А ты, хвост, што рабіў?
— Я за пні, за кусты, за калоды чапляўся.
— А, дык ты вунь які? Наце ж, сабакі, ешце мой хвост!
Сабакі ўхапіліся за хвост і выцягнулі лісіцу. Ледзь жывая ўцякла яна ад іх.
ЗІМОЎКА ЗВЯРОЎ
У дзеда з бабай былі бык, баран, гусак ды певень і свіння.
Вось дзед і кажа бабе:
— А што, баба, певень нам не так і патрэбен, зарэжам яго к святу!
— Ну што ж, зарэжам.
Пачуў гэта певень і ўцёк уночы
ў лес. Назаўтра дзед шукаў, шукаў — не знайшоў пеўня.
Увечары зноў кажа бабе:
— Не знайшоў я пеўня, прыйдзецца нам свінню закалоць!
— Ну, закалі свінню.
Пачула гэта свіння і ўцякла ўночы ў лес.
Дзед шукаў, шукаў свінню — не знайшоў:
— Прыйдзецца барана зарэзаць!
— Ну што ж, зарэж
Баран пачуў гэта і кажа гусаку
— Уцякайма ў лес, а то зарэжуць і цябе і мяне!
I ўцяклі баран з гусаком у лес. Выйшаў дзед на двор — нямі ні барана, ні гусака. Шукаў, шукаў — не знайшоў.
— Што за дзіва! Уся жывёла звялася, адзін бык застаўся. Давядзецца, відаць, быка зарэзаць.
