Читать «Рускія народныя казкі» онлайн - страница 4
Леў Мікалаевіч Талстой
— Пусці мяне, зайчык, на ганачак.
— Не, не пушчу: навошта дражнілася?
Упрошвала, упрошвала лісіца, згадзіўся заяц і пусціў лісіцу на ганачак.
На трэці дзень лісіца зноў просіць:
— Пусці мяне, зайчык, у хатку.
— Не, не путчу: навошта дражнілася?
Прасілася, прасілася, заяц пусціў яе і ў хатку. Сядзіць лісіца на лаўцы, а заяц на печы.
На чацвёрты дзень лісіца зноў просіць:
— Зайчык, зайчык, пусці мяне на печ да сябе.
— Не, не путчу: навошта дражнілася?
Прасіла, прасіла лісіца, ды і выпрасіла — пусціў яе заяц і на печ.
Мінуў дзень-другі, пачала лісіца зайца з хаткі выганяць:
— Ідзі вон, касавокі. Не хачу з табой жыць!
Так і выгнала.
Сядзіць заяц і плача, бядуе, лапкамі слёзы выцірае. Бягуць сабакі:
— Цяў, цяў, цяў. Чаго, зайчык, плачаш?
— Як жа мне не плакаць? Была ў мяне хатка лубяная, а ў лісіцы — ледзяная. Прыйшла вясна, хатка ў лісіцы растала. Папрасілася лісіца да мяне, ды мяне ж і выгнала.
— Не плач, зайчык,— кажуць сабакі,— мы яе выганім.
— Не, не выганіце.
— Не, выганім.
Падышлі яны да хаткі:
— Цяў, цяў, цяў. Ідзі, ліса, вон!
А яна ім з печы:
Напалохаліся сабакі і ўцяклі.
Зноў сядзіць зайчык і плача. Ідзе воўк:
— Чаго, зайчык, плачаш?
— Як жа мне, шэры воўк, не плакаць? Была ў мяне хатка лубяная, а ў лісіцы — ледзяная. Прыйшла вясна, хатка ў лісіцы растала. Папрасілася лісіца да мяне, ды мяне ж і выгнала.
— Не плач, зайчык,— кажа воўк,— зараз я яе выганю.
— Не, не выганіш. Сабакі гналі, гналі — не выгналі. I ты не выганіш.
— Не, выганю.
Прыйшоў воўк да хаткі і завыў страшным голасам:
— Уыыы... уыыы... Ідзі, ліса, вон!
А яна з печы:
Спужаўся воўк і ўцёк.
Вось заяц зноў сядзіць і плача. Ідзе стары мядзведзь:
— Чаго, зайчык, плачаш?
— Як жа мне, мядзведзюхна, не плакаць? Была ў мяне хатка лубяная, а ў лісіцы — ледзяная. Прыйшла вясна, хатка ў лісіцы растала. Папрасілася лісіца да мяне, ды мяне ж і выгнала.
— Не плач, зайчык,— кажа мядзведзь,— я яе выганю.
— Не, не выганіш. Сабакі гналі, гналі — не выгналі, шэры воўк гнаў, гнаў — не выгнаў. I ты не выганіш.
— Не, выганю.
Пайшоў мядзведзь да хаткі і зароў:
— Рррр... ррр... Ідзі, ліса, вон!
А яна з печы:
Напужаўся мядзведзь і пайшоў.
Зноў сядзіць заяц і плача. Ідзе певень, нясе касу.
— Ку-ка-рэку! Зайчык, чаго ты плачаш?
— Як жа мне, пеўнік, не плакаць? Была ў мяне хатка «лубяная, а ў лісіцы — ледзяная. Прыйшла вясна, хатка ў лісіцы растала. Папрасілася лісіца да мяне, ды мяне ж і выгнала.
— Не плач, зайчык, я табе лісіцу выганю.
— Не, не выганіш. Сабакі гналі, гналі — не выгналі, шэры воўк гнаў, гнаў — не выгнаў, стары мядзведзь гнаў, гнаў — не выгнаў. А дзе ўжо табе выгнаць!
— Не, выганю.
Пайшоў певень да хаткі:
