Плыве шумліва, як рака,Бяседа вольная такая,А ўжо нявідзіма рукаНа небе поўнач адзначае. Залопаў крыллямі пятух, — I ціхне-ціхне ўсё ў замчышчы; Замоўк разгул, агонь патух, Старое згасла папялішча.На пустку ўзбрыўшы, воўк завыў,Пуціну заяц перамераў…А быў тут хто або не быў, —I так і гэтак мала веры. I так і гэтак свой прыгон Распасцірае царства ночы: Салодкі сон, магільны сон Смяецца свету ўсяму ў вочы.
Забытая скрыпка
I
Доўга пад трамай ляжала Сьцішна ў вясковым жыцьці,Доўга ляжала, чакала Скрыпка адна ў забыцьці.Колькі йшло лет за лятамі, Колькі йшло, сходзіла сіл! —Скрыпка драмала. Пластамі Клаўся і рос на ёй пыл.Потам залітыя вочы Гэткі ня мог сьлязіць глум,Пальцу мазольнаму ўночы Страшна крануць было струн.Доўга чакае і сьмягне, Покі хто з сэрцам такіСкрыпчыны струны нацягне, Гэткай чакае рукі!..
II
Шоў вёскай той падарожны, Чэзла дзе струньніца так,Шоў і ў хаціну трывожна Сьмеліцца стукнуць бядак.Зважна дамок адчыніўся, Просіць гасьціць гаспадар…Скрыпка пад трамай… зьдзівіўся… (Быў падарожны — пясьняр.)Цягне скрыпулю з-пад трамы, Пыл абмятае палой, —Струны заенчылі самі, Жаляцна самі сабой.Льюцца пясьнярскія словы, З дошкай ліповай пяюць;Зьвесіўшы людзі галовы, Слухаюць, думкі снуюць.
III
«Доўга шукаў цябе, скрыпка», — Гэткая песьня плыве, —«Быў без вадзіцы я рыбка, Ягадка ў буйнай траве.Рвалася сэрца і думы, Гэт, да нязгадных сьвятліц,Клікалі хвойныя шумы, Клікалі шэпты крыніц!Клікалі… Поўнілісь грудзі Смуткам надзей і трывог…Шоў між людзямі ў адлюддзі, Што мог, і то ўжо ня мог!Вёску мінаў я за вёскай, Плёўся праз выдмы, кусты;Трэ было, трэ было свойскай, Музыкі свойскай, як ты».
IV
«Слаўся, сьвятая здабыча! Пан я сягоньня ўсіх ніў!Песень маіх не паліча Той аж, хто зоры зьлічыў!Птушкаю з выраю буду, Пеці зязюлькай пачну,Радаўніц жалямі люду Ў вочы цікава зірну!Громаў, маланак ахвотна Буду і цар, і пастух,Лягу расіцай вільготнай, Выш'ю вясёлкавы крут!Дзівамі кветкі купальскай Кожную зваблю душу;Буду няласкай і ласкай, Богаў фальшывых скрышу»!
