С-пад прысад агарода бледны ўбег ваевода У палац свой са злосьцю й трывогай;Дзе ў бакоўку дзьвер — стануў, у пасьцель жонкі глянуў, Глянуў там і не ўбачыў нікога.У дол патупіўшы вочы, ўвесь дрыжыць, штось мармочэ, Вусы тузае, думае дзіка;Адышоў ат пасьцелі, жутка зрэнкамі стрэліў, Казакй ту-ж Навума паклікаў.Гэй, казачэ, ты, хаме! Што у садзе пры браме Ні сабакі німа, ані стражы?!Браць мне торбу барсучу і янчарку гайдучу, С цьвека стрэльбу цягні мне ураз-жэ!Ўзялі броню—і ходу!.. Патцякліся к гароду, Дзе шпалеры альтану абселі…На дзярновым пасадзе штось бялее у садзе: Там сядзела кабеціна ў белі.Броўкі ручкай адною закрывала касою, Грудзі крыла рубком кашуліны,А другою — памалу ат сябе атпіхала Што ў калень яе кленьчыў, мужчыну.Той прыпаўшы к каленням гаварыў ей с цярпеннем: Дык усё, што было, ўжо далёка…I твае уздыхання, і тваё прывітанне Аткупіў ваевода гатоўкай.Я, хоць верным быў гэтак табе столькі ўжо летак, I любіць, і цярпець мушу здаля,А ён с сэрцэм каменным бразнуў золатам зменным,— Ты яму прадалася без жалю.Ён што вечара будзе песьціць белые грудзі, С табой цешыцца ў пуху лебяжым;Намаю на загубу цалаваць шчочкі, губы Твае будзе цалункам уражым.Я на коніку верным гэтым полем бязмерным Мкну сюды, за мной — холад і слоты,Мкну вітаці ўздыханнем і ад’ехаць з жаданнем: Добрай ночкі і доўгай пяшчоты.Ўсё яна йшчэ, як глуха; ён ей шэпчэ на вуха Тые жальбы, ці новы закляцьця;Аж прымлеўшы, без сілы ручкай грудзі аткрыла I ў яго патанула абняцьце.Ваевода с слугою сталі ту-ж пад вярбою, I з-за пояса бралі набоі,—Атсекалі зубамі, прыбівалі штымплямі Жмені пораху й шроту удвое.Пане! — так казак клічэ, — нейкі чорт мною смычэ; Не магу я застрэліць той дзеўкі:Як свой курак адводзіў, я ўздрыгнуў, бы на лёдзе, І зьляцела сьлеза да панэўкі.Ціха!.. Кінь, хаме, кракаць, я наўчу цябе плакаць… На, тут с порахам гданскім сакеўку;Усып патпалу а жыва, ногцем шчысьці красіва, Ды ў свой лоб стрэль, ці ў гэтую дзеўку.Ў права… выжэй… памалу… жджы майго самапалу: Жаніха перш зьмяту на заўсёды!..Ўзьвёў казак курак, сцэліў, не чэкаючы, стрэліў, I ўгадзіў ў самы лоб ваеводы.
