Сплылі ў душу з высі высокайI зацьвілі ў ёй яснавока,Як сьветласьць бледная аблокаў На дальнім летнім небасхіле.Цьвілі, гулялі пераліўнаСьвітаньнем новым долі дзіўнай;У казку волі неспажыўнай Цяклі нявыплаканай сілай.Вялі па сьцежках нехаджалых,Арлом узносілі на скалах,Карону клалі ў міртных хвалах На ўсёй будзённасьці завілай.Так асянялі, панавалі,Як сонца бліск на вод крышталі,Аж пацягнулі вышай, далей, Туды, адкуль сышлі так міла.Вітаю іх і не вітаю,Стаю, як пільгрым на расстаюЎ чужым далёкім недзе краю, Як над пустой стаю магілай.
Вячэрняя малітва
Як летняе сонца свае згасіць косыI кветкі нябесны зайграюць нясьмела, —Ноч сее тады серабрыстыя росы,Над логам зьвісае туманнай пабелай.Ад бледнага месяца бледныя ценіЗь сялібаў і пушчы кладуцца на гоні;Як цені мінуўшых даўно пакаленьняў,Устануць, пастануць слупамі ў прасоньні.Цікавая думка над сном усплывае,Вяртаецца зь цішай і просіцца ў сэрца,Дзе ласкай сьвітае, як байка жывая,I вогнікам ціхім навокала ўецца.Малітва вячэрняя ў той час выходзе,Ахвярна кладзецца на сьпячыя далі,I пасмай няўгледнай да зорак на ўсходзеПлыве і мяняецца ў кветным крышталі.О, будзь вечна слаўнай, вячэрняя цішаЗ планетнай зарніцай і месяцам бледным!Хай песьня спакою душу укалышаI вынесе чыстай над шумам пабедным!
