Весь свет кажыць, б'ець у звона:«Дурны мужык, як варона!»Гэта тыкі справядліва:Ён дурнейшы ад вароны,І не дзіва — было б дзіва,Каб мужык ды быў вучоны. Дык крычыце ж, біце ў звона: Дурны мужык, як варона!Да навукі ён не браўся,Закасіўся, заараўся;Дурнем умрэ, як радзіўся,Сам сабой дурным зрабіўся,Ведама, мужык — хамула —Ад навукі адвярнула! Дык крычыце ж, біце ў звона: Дурны мужык, як варона!Ці ж не дурань мужык гэта:Гарэ, сее усё лета,А як прыйдуцца дажынкі,Няма збожжа ні асьмінкі,А даждаўшы на Каляды,Мужыкі мякінцы рады. Дык крычыце ж, біце ў звона: Дурны мужык, як варона!Усю зіму возам цягнеДа вакзалу ружнэ збожжа,Ногі змерзнуць, сам засмягне,А на хлеб кажух заложа,Каб дажыць як да крапівы,Абы ў поле выйшаў жывы. Дык крычыце ж, біце ў звона: Дурны мужык, як варона!Ад Пятра і да ЯкубаЁн касой махаў ад рання:Наклаў стагоў, людзям — люба,Ў хаце ж сена — анізвання;Равець з голаду скаціна,Хоць кінь, бяжы за вачыма! Дык крычыце ж, біце ў звона: Дурны мужык, як варона!Глядзі, касцёл аж да неба,Воласць бляхамі пакрыта!Срэбрам скрые, калі трэба,Бо за гэта яго біта,А сам жывець ў мокрай яме,Дзверы заткнуў анучамі! Дык крычыце ж, біце ў звона: Дурны мужык, як варона!З камаровы нос сякеркуСцісне, крэкне, замахае, —Зробе пушчу, як талерку,Свет дрывамі закідае!А у хаце — зварыць страву,Пашчапае стару лаву! Дык крычыце ж, біце ў звона: Дурны мужык, як варона!Глядзі! горы паразрыты,А чугункай свет абвіты:Ўсё з мужыцкай цяжкай працы,Усе едуць у палацы;Ў мужыка ж няма білета!Ці ж не дурань мужык гэта? Дык крычыце ж, біце ў звона: Дурны мужык, як варона!
