Читать «Скарб Загорскай камяніцы» онлайн - страница 89

— Вось табе сякера, спрабуй, — заходзячы ў камору, сказаў Мікола. — Толькі не нарабі лішняга грукату, а то яшчэ твой бацька пачуе, будзе сварыцца.

— А дзе ён?

— Сядзіць на ганку і даплятае кош.

Алесь падсунуў у невялікую адтуліну між дошак сякеру і павярнуў яе. Цвікі, якімі дошка была прыбіта да сцяны, так сярдзіта зарыпелі, што хлопцы аж стаілі дыханне.

— Во — халера! — ціха сказаў Алесь. — Не хоча дошка ціха адрывацца, крычыць. Яе трэба не ціха, а раптоўна.

У наступную хвіліну ён так рэзка павярнуў сякеру, што дошка, напяўшыся, адразу адскочыла ад сцяны. І тут у дзвярах паказаўся Мірон.

— Што гэта вы тут вытвараеце? — зірнуў ён на дзірку ў сцяне. — Што вы сцены абдзіраеце?

— Нам дошка патрэбна лодку рамантаваць, — дзелавіта сказаў Алесь.

— А я думаў, што і вы які скарб шукаеце, — усміхнуўся Мірон паблажліва. — Бачыце, там нешта ёсць, — паказаў ён пальцам на сцяну.

Толькі цяпер хлопцы ўбачылі, што за той адарванай дошкай і сапраўды штосьці было, падобнае на чорную скрынку. Алесь памацаў тую скрынку рукою і сказаў:

— Гэта вокладка ад вялікай кнігі!

Каб дастаць тую знаходку, давялося адарваць яшчэ тры дошкі. Цяпер у сцяне ўтварылася акуратная ніша, у якой сапраўды стаяла чорная вялізная кніга. Алесь узяў яе ў рукі і зноў, яшчэ гучней, усклікнуў:

— Ды яна ж паўпуда важыць! Вось патрымай, тата…

Узяў кнігу і Мірон, пахітаў галавою.

— Дапраўдачкі, паўпуда. Толькі ўшыркі яна аршын будзе…

Мікола глядзеў на кнігу і дзівіўся яшчэ больш ад таго, што на той чорнай вокладцы яркім золатам гарэла цісненне назвы.

— А я думаў — скрынка, — расчаравана сказаў Мірон і аддаў кнігу сыну. — Чытайце…

Ен, бядак, не ведаў, што прачытаць яе хлопцам было гэтак жа немагчыма, як яму — на нашай мове.

— Пайшлі на двор, там лепш разгледзім, — ужо забыўшыся на свой намер рамантаваць лодку, сказаў Мікола, і яны выйшлі з прыцемненай каморы і падаліся ў сад, дзе яшчэ з даўніх часоў захавалася адна фігурная лаўка з аблупленай фарбай. Спярша паклалі на тую лаўку кнігу і адкінулі вокладку. Доўга ўзіраліся на незразумелыя словы, на пячатку ў ражку тытульнага ліста і маўчалі.

— На якой жа гэта мове напісана? — паскроб галаву Алесь.

— Відаць, на французскай… А на пячатцы ж, глядзі, рускія літары! — раптам тыцнуў на пячатку пальцам Мікола. І хлопцам удалося прачытаць, што гэта кніга належала князю Юсупаву, што выдадзена кніга ў тысяча восемсот пяцьдзесят другім годзе. За некалькімі старонкамі тлумачальнага тэксту ім адкрылася сапраўдная прыгажосць гравюр Рубенса на біблейскія тэмы. Кожную прыкрываў тонкі белы ліст паперы. Гэта быў унікальны шэдэўр мастацтва, і вядома ж — кніга мела вялікую каштоўнасць.

— Трэба паказаць яе настаўніку Пікуліку, — у роздуме сказаў Мікола. — Абавязкова…

— Дык жа ён адразу яе і забярэ!

— Ну і няхай. Магчыма, яе ў музей возьмуць.

— Ладна, — згадзіўся Алесь, — толькі спярша самі добранька разгледзім… А гэта вось што? Нейкі асобны лісцік…

Асобным лісцікам была звычайная рэпрадукцыя той карціны, што вісела ў кабінеце. Пад рэпрадукцыяй чорным чарнілам было акуратна напісана: «Святая Марыя, сцеражы і зберажы маё крэўнае, мае мары і надзею».