Читать «Скарб Загорскай камяніцы» онлайн - страница 53

— Пасядзіце вось тут, у цяньку, — падставіла яна невялічкі зэдлік у бэзавую засень каля акна. — Іван скора будзе.

Ігнат як сеў на той зэдлік, дык нібы склаўся ўдвая — калені выпіралі ледзь не да падбародка.

— Дзе ж яго носіць? — спытаў госць, аглядаючы зялёны падворак, агарод, дзе асабліва прыкметна буяла гарохавінне, тырчалі кіі сланечніку.

— А ён мне ніколі не кажа, куды ідзе… От так іншы раз гукаеш-гукаеш, а таго Івана і след прастыў. Толькі ж от быў чалавек, а тут і нямашака…

— Яму цяпера дзялоў хапае, — у роздуме сказаў Ігнат, дастаў з кішэні дабротнага вайсковага фрэнча капшук і пачаў круціць цыгарку. На ім былі сінія дыяганалевыя галіфэ і шыкоўныя, наваксаваныя да бляску, ялавыя боты.

«Усе яны, каторыя начамі валэндаюцца, добра ходзяць», — адзначыла сабе Кацярына. Яна ведала, што калгасны рахункавод наведваецца да іх, баючыся Ваўчка, які вымагае ў яго то якую апранаху, то сала, то яшчэ што з харчу, частка якога іншы раз трапляла і на агульны стол. І той носіць усё пакорліва і акуратна. Толькі вось апошнім часам нешта нічога не прыносіць. Ды і ў гаворцы яго з'явіліся загадныя ноткі. «Мусіць, сам Іван ужо заблытаўся ў тое павуцінне, калі гэты пасмялеў», — часта пазіраючы на госця, думала Кацярына і ніколечкі не шкадавала свайго мужа, калі той і сапраўды трапіць у якую бяду. Яна адчула душою, жаночым сэрцам, што зладжанага сямейнага жыцця ў іх не атрымаецца, што рана ці позна Іван кіне яе. Дык няхай яго самога лепш куды забяруць, без яе помачы. А што гэтым скончыцца, яна не сумнявалася, асабліва пасля таго, як дачка паведаміла, што бачыла ў яго абрэз і патроны. «Гэлечка, — сказала тады сястры, — заяві там міліцыянеру, а то ён, гэты ірад, і нас загубіць».

«Не бойся, Каця, міліцыянер нас у бядзе не пакіне, — толькі і сказала Гэлька. — Памаўчы пакуль ды пацярпі…»

Вось і маўчыць Кацярына, выганяе курыцу з град і ўсё назірае за Ігнатам. І думаецца ёй чамусьці, што наогул нядоўга ўжо ёй жыць тут, на хутары, далёка ад людзей. І хутара не шкадуе Кацярына. Якое тут жыццё? Вунь — з васьмі курак, якіх прывезлі з сабою, засталося толькі тры, ды і гэтыя немаведама ці пералетуюць: калі панадзіўся ліс, то ўжо не ўпільнуеш яго, усіх перацягае. Ад каршуна яшчэ можна ўберагчы, ад ліса ж — ніяк. Яго ўначы сцеражэш, а ён удзень, з-пад рук ухопіць. «Ды ў вёсцы яно і весялей жыць, — думаецца Кацярыне. — Як перабярэцца Гэлька да Тупіка, то паедзем і мы з Анютай, а то хоць воўкам вый тут…»

З жыта — з поўным мехам за плячамі — высунуўся Ваўчок, туд-сюд азірнуўся і бегма пад павець. Уціснуў мех у сена, заклаў яго акуратна, а потым ужо спакваля падышоў да Ігната, які курыў і маўчаў.

— Ну? — уставіўся на яго Іван, нават не прывітаўшыся. Рукі ў бокі, быццам падрыхтаваўся да бойкі.— З чым прыйшоў, Гнат? — ён яго заўсёды гэтак называў — Гнат.

— Не з калгаснымі каласамі ж, як ты…

— Дужа здагадлівы. То трава.

— Траву ў мяхах не носяць. От засякуць — то адразу і пад суд пойдзеш. Адхопіш сабе тэрмін ні за што… Ды і які з яго, васкавога зерня, наедак?