Читать «Скарб Загорскай камяніцы» онлайн - страница 51

Потым яны купілі хату ў Замошшы, жылі ўдвух. Жонка Смольскага засталася ў горадзе, каб не навесці на след, адцягнуць увагу мясцовых улад. «Сын паехаў недзе ў Мінск», — казала ўсім жанчына, хоць ведала, дзе жывуць яе сын і муж, атрымлівала праз «начных гасцей» ад іх грошы і шмат чаго з таго, што «здабывалі» бандзюкі, валэндаючыся па начах з нажамі за халявамі ботаў…

Цяпер жыць у Замошшы больш нельга, нават калі і знішчыш той сакрэтны пакет. Гэта Адам зразумеў адразу і таму, прыхапіўшы сельсавецкую пячатку і грошы, знік. Хатка ў Замошшы апусцела зноў…

Тупік, нічога яшчэ не ведаючы пра сакрэтны пакет, ламаў сабе галаву — хто папярэдзіў злачынцаў? Усе яго задумы, усе планы так нечакана праваліліся. Адно было зразумела Тупіку — шукаць Смоляў цяпер трэба там, дзе знаходзіцца Зыгмусь. А з Зыгмуся вачэй не спускае Ігнат, і Кузьміч з нецярпеннем чакаў, калі ж з'явіцца Ігнат ды раскажа, як прайшла аперацыя «Залаты гадзіннік», хоць гадзіннік той быў ніякі не залаты, а толькі пазалочаны…

…А Ігнат не спяшаўся дадому.

Агледзеўшы акуратна Панасаву схованку ён зразумеў, што тут знаходзіцца толькі Панасава доля, што астатняе дабро трэба шукаць у якім іншым месцы. А тое месца можа быць у іх пад бокам — у Замошшы. І ён паволі пакіраваў дамоў. І як жа быў здзіўлены, калі даведаўся, што «рыжыя» — сын і бацька — зніклі.

— Дачакаліся! — сустрэў яго дакорам Тупік. — З-пад носа банду выпусцілі… Цяпер шукай ветру ў полі!

— Такая наша работа — шукаць, — зусім абыякава, быццам справа ішла пра што другараднае, адказаў на гэты папрок Ігнат. — Можа, гэта к лепшаму. Упэўнены, што яны заўтра будуць усе разам у Мокрым Лозе.

Ігнат расказаў Тупіку пра аперацыю з гадзіннікам.

— Сквапнасць завяла яго ў сваё логава! — закончыў расказ Ігнат. — Цяпер застаецца толькі знайсці сляды ўцекачоў, і таму я не затрымліваюся тут, Валодзя. Іду на хутары…

— Ідзі, браце… Уся надзея на цябе. Не выпусціць бы іх куды далей.

— От жа яно што… І браць пакуль рана.

— Гэты пракляты скарб! — зноў зазлаваў Тупік. — Можа, яго і няма, можа, той Зыгмусь толькі шальмуе, каб памагалі яму? От жа ж каб ведаць…

— Уведаем. Не пазней як заўтра…

Ігнат зноў рушыў у дарогу. Становішча склалася надзвычай небяспечнае. Калі ўцекачы наогул знікнуць з раёна, то давядзецца абодвум адказваць за ўсё адразу: і за тое, што своечасова не ўзялі Зыгмуся, спадзеючыся на нейкі скарб; і за тое, што не ўсё дабро будзе вернута ў магазін; і за тое, што своечасова не выявілі бандытаў. І таму Ігнат спяшаўся. Трэба прыперці Зыгмуся, прымусіць нарэшце ўсё расказаць пра скарб. А спярша парадаваць яго абрэзам і патронамі. Усё гэта дасць яму — з рук у рукі — не сам Ігнат, а Ваўчок. Іменна — Ваўчок! З яго ўчэпістых рук нічога за абяцанкі не возьмеш. Той адразу ж патрабуе платы. Што на гэта адкажа Зыгмусь?

«Цяпер ён можа быць у Мокрым Лозе», — зірнуўшы на сонца, падумаў Ігнат і адразу змяніў кірунак — на хутары. Дарога павяла ў бор, да таго знаёмы і ціхі, што паспакайнела на душы, з'явілася нейкая ўпэўненасць на ўдачу, за якой Ігнат ганяецца вось ужо колькі часу і якая так упарта не даецца ў рукі.