Читать «Чарадзейныя яблыкі» онлайн - страница 46
Юрий Аркадьевич Татаринов
— Марысечка, — звярнулася да яе нянька, — у нас госць. Пазнаеш? Пан Чаляднік. Не бойся яго, падыдзі, ён прыехаў з дабром.
Варлампій акругліў вочы: ён даўно не бачыў панначку, і яго здзівіла тое, як яна вырасла і папрыгажэла.
— З дабром, матухна, з дабром, — падхапіў ён, не маючы сілы акрыяць ад першага ўражання. — О Божа, якая вы сталі, панна Марыя! Ды вы проста сама дасканаласць!
— Толькі не трэба хваліць! — адразу ж паправіла яго нянька. — Пахвала і пагібель крочаць разам.
— Ды як не хваліць! — запярэчыў госць, не адрываючыся, са здзіўленнем гледзячы на панначку. — Я зачараваны, я проста не пазнаю яе.
Нянька і яе выхавальніца засмяяліся.
— А я дык адразу вас пазнала, — адказала панна Марыя. Яе голас быў высокі і меў прыемны тэмбр. — Калі мне было гадоў пяць, вы часта гасцявалі ў нас. Памятаецца, мне так падабалася сядзець у вас на руках. — Яна ўсміхнулася. Зрэнкі ў яе былі светлыя, а таму яе пяшчотны позірк, здавалася, патрапляў у самае сэрца таго, на каго яна звяртала сваю ўвагу.
— Памятаю, памятаю, душа мая, — кланяючыся і шаркаючы, прагудзеў у адказ госць, — ды ніяк не мог сабе ўявіць, што вось з такога танюсенькага прутка, — ен паказаў на мізінец, — вырасце гэтакая ладная і стройная бярозка. Прабачце, я проста ўзрушаны!
— Прашу вас, дарагі пан Чаляднік, хопіць ліслівіць маёй гаспадыні,— паўтарыла нянька, — а то яна можа заганарыцца. — Ды раптам прабурчала: — І што за манера! Хто б ні прыехаў, убачыўшы панначку, абавязкова пачынае пець дыфірамбы і вытанцоўваць!.. Вы яе мне разбэсціце!
Прысаромлены, госць вінавата ўсміхнуўся.
Аднак нянька трывожылася дарэмна. Панна Марыя нават не паказала і выгляду, што заганарылася. Яна прызвычаілася ўжо да пахвальбы і захапляючых позіркаў і навучылася ставіцца да іх спакойна. Захапленне гасцей толькі забаўляла яе. Пра фанабэрыстасць яна зусім не ведала. Што тычылася цяперашняга візіту, то, акрамя радасці, ён прынёс ёй і трывогу.
Пані Кацярына, якая ўмела разгадваць перажыванні сваёй выхаванкі, здагадалася пра яе хваляванне. Яна вырашыла растлумачыць усё адразу і сказала:
— Марысечка, анёл мой, пан Чаляднік прыехаў, каб забраць цябе ў замак. Заўтра ты павінна быць там.
Хоць і гатова была панначка да гэтай навіны, пачуўшы яе, разгубілася.
— Аднак жа князь абяцаў, што забярэ мяне восенню, — ціха адазвалася яна.
У маладосці павароты лёсу ўспрымаюцца з вялікімі эмоцыямі, асабліва калі справа тычыцца ад'езду з роднага гнязда. Панна Марыя з мальбою паглядзела на няньку і, заўважыўшы ў яе вачах спагаду, кінулася да яе ў абдымкі.
— Пані Кацярына!.. — усклікнула яна. Міжволі з яе вачэй пакаціліся слёзы. Ёй раптам падумалася, што пераезд абяцае пагібель яе марам.
Варлампій пачухаў патыліцу. У яго планы не ўваходзіла гэта слязлівасць. Ён вырашыў паспрабаваць супакоіць панначку.