Читать «Чарадзейныя яблыкі» онлайн - страница 32

— Пацярпіце, пацярпіце, пан Скарлоцы, — азваўся гаспадар дрэва. — Чарадзейнай сіле таксама патрэбна разварушыцца. Пакуль яна ўзважыць усе вашыя вартасці і недахопы…

— Тата кажа праўду, не варта прыспешваць наканаванае, — падтрымала бацьку панна. Яна таксама сарвала яблык і пачала адкусваць. — Запэўніваю вас, панове, што гэтая яблыня яшчэ ніводнага разу не падвяла нас.

Чмякаючы, Сліва пацікавіўся:

— А ці здольна сіла гэтага дрэва выконваць жаданні, ну, скажам, прынесці сюды кухаль халоднага піва?..

— Усё па волі нябёсаў,— адказаў Шадурскі.— Яна здольная на што хочаш. Можа нават пасадзіць вас за стол з самім Аўгустам Панятоўскім. — Ён таксама пацягнуўся да адной з галінак, каб сарваць плод. Але раптам перадумаў — азірнуўся на таўсмача.

Слівава чмяканне рабілася ўсё больш непрыстойным. У кампаніі ўжо ўсе звярнулі на гэта ўвагу. Але тое, што здарылася далей, прымусіла сяброў здзівіцца. У Слівы раптам пачала выпінацца наперад сківіца. Ён працягваў жаваць — а тым часам яго нос і рот пачалі ператварацца ў свіны лыч. Адначасова ў яго пакарацелі ногі і рукі. Неўзабаве недаедзены яблык выпаў у яго з рук, і ён змушаны быў укленчыць і шукаць яго на зямлі. Праз хвіліну перад сябрамі замест дабрадушнага таўсмача паўстаў укормлены ружовы парсюк у адзежы. Скарлоцы працягнуў рукі да таго месца, дзе толькі што стаяў яго неразлучны сябар, і залямантаваў:

— Пан Сліва! Пан Сліва!

Але ўжо было позна. Пан Сліва — дакладней тое, што з яго здзеелася, — даядаў упалы на зямлю яблык, гучна рохкаў і абыякава пацепваў вялікімі вушамі…

— Божа, святы і справядлівы, заступіся! — прастагнаў Скарлоцы. — Вось ён, суд Божы! Вось калі Бог пачынае судзіць за грахі нашыя!

— Адступімся, панове, — грэбліва наморшчыўся, прапанаваў Шадурскі,— выпадак, я вам скажу, непрыгожы…

— Бедны пан Сліва!.. Бедны пан Сліва!.. — працягваў енчыць Скарлоцы, кінуўшы яблык.

— Так-так, паглядзеў бы ён зараз на сябе, — заўважыў Шадурскі.

— Але чаму з усіх нас наканавана было выбраць якраз яго? — запытаўся Скарлоцы.

А чарадзейства, па ўсім было відаць, само пачынала дзейнічаць. Калі ўсе кінуліся прэч ад яблыні, панна раптам ускрыкнула. Скарлоцы, Шадурскі і Бока азірнуліся і ўбачылі дзівосы: лёгкая ружовая сукенка панны вісела высока на яблыневым голлі, а яе гаспадыня стаяла назусім голая і прыкрывала свае спакусы ручкамі. Гэтая, вядома ж, прыемная для мужчынскіх вачэй, сцэнка доўжылася ўсяго колькі імгненняў. Здагадаўшыся, што яблыня не аддасць ёй сукенку, прыгажуня стрымгалоў кінулася да палаца.

З прыемнага забыцця нашага ўражлівага героя вывеў жудасны крык Скарлоцы. Чарадзейства, якога італьянчык чакаў з гэткім нецярпеннем, пачало нарэшце дзейнічаць і на яго. Спачатку Бока і Шадурскі заўважылі, што ў Скарлоцы падаўжэў нос. Ён зрабіўся, як хобат, а потым раптам раздзьмуўся ў шар. Дасягнуўшы памераў вялізнай бочкі, шар пачаў рухацца ў бок возера. Скарлоцы, як прывязаны, пабег услед, крычучы ад страху і болю.

Але яго мукі на гэтым не скончыліся. У нейкі момант нос раптам узвіўся ўгару — узняў смельчака высока над палянаю. Потым ён кінуў няшчаснага на зямлю і зноў узняў. Скарлоцы шалёна дрыгаў нагамі, хрыпеў, але нічога не дапамагала яму. Нечакана яго пацягнула да возера. У адным месцы ён зачапіўся за голле і парваў камізэльку, ды ў рэшце рэшт апынуўся над вадою. Вось тут сіла чарадзейства і паказала сябе. Відаць, вырашыла адплаціць Скарлоцы за ўсе яго грахі: яна то апускала яго ў ваду, то ўзнімала, звар'яцелага ад страху, як вялізную страказу, угару. Здалёк было чутно, як ён хрыпата кашляў і клікаў на дапамогу.