Читать «Чарадзейныя яблыкі» онлайн - страница 16

Бока асмялеў. Ён ведаў, што смелая імправізацыя больш падобная на праўду, чым млявая ісціна.

Справа ў тым, — пачаў ён, — што ў нас любяць ездзіць пераважна… у экіпажах, ездзіць конна зрабілася нямодным. У нас — добрыя дарогі, утульныя экіпажы. Навошта, разважаем мы, марнавацца конна ў цвёрдым сядле, калі можна праехацца пад дахам, седзячы ў крэсле!

— Цікава, — ужо без насмешкі, ціха, як рэха, праказала панна. — Вядома ж, у вас невялікая краіна, — разважыла яна, — вы ўпарадкавалі дарогі і ўсё астатняе. — Яна раптам уздыхнула, прамовіла летуценна: — Ах, як я хацела б пабыць там!

— Дзе? — міжволі вырвалася ў яго.

— У вашай Берберыі…

Бока адчуў, што ў яго кружыцца галава ад гэтай двухсэнсоўнай размовы, дзе кожны кажа пра сваё. Аднак адступацца не было куды. Выдаючы ўпэўненасць, ён прамовіў:

— Ну што ж, калі-небудзь вы там абавязкова пабудзеце! Лічыце, панна Яніна, што я запрасіў вас туды.

— Праўда? — поўная радаснай надзеі, усклікнула маленькая панна.

— Так, я запрашаю вас, — паўтарыў хлопец, і сам пачынаючы верыць сваім словам. — Што такое адлегласць паміж двумя краінамі! Нават паміж двумя планетамі! Драбяза!.. Сапраўды, панна, вы абавязкова пабудзеце ў нас!

Тут ён замоўк — падумаў, што ў яго словах ёсць сэнс: калі людзі навучыліся перамяшчацца ў прасторы, то чаму ім у будучым не навучыцца перамяшчацца і ў часе. Чалавек усё можа. Так здавалася яму ў гэтую хвіліну. І ён заспяшаўся выказаць свае думкі:

— Калі мне ўдалося дабрацца да вас, то чаму б і вам калі-небудзь не выправіцца ў такое ж падарожжа да нас.

— Ды я з радасцю! — захоплена выказалася панна. — Гэта было б проста шчасцем!

Яны паглядзелі адзін на аднаго і міжволі ўсміхнуліся. Гэта была іх першая кладачка да ўзаемнай сімпатыі.

Вузкая дарога, па якой яны рухаліся, сям-там была завалена дрэвамі. Зусім нядаўна ў лесе «папрацавала» віхура. Таму вершнікам даводзілася абмінаць завалы. Аднак панну Яніну гэтыя перашкоды нібыта паддражнівалі. Іншы раз яна разганяла свайго каня — і пераскоквала завалы. У адным месцы, пасля чарговага скачка, яна спыніла скакуна і азірнулася. Бока накіраваў сваю кабылу ўкруга. Калі ён наблізіўся, панна сказала:

— Паспрабуйце скокнуць. Вы пазнаёміцеся з рэдкаю і сапраўднаю радасцю — радасцю палёту.

Бока зніякавеў. Ён баяўся нават галопу — не тое што скачкоў. Ён аніяк не хацеў быць падобным да корка з пляшкі з-пад шампанскага.

Неўзабаве яны зноў напаткалі невялікі завал. Панна з разгону, лёгка адолела яго і спыніла каня. Яе спадарожнік прытрымаў сваю кабылу.

— Не бойцеся, скачыце! — крыкнула панна.

Але хлопец не крануўся з месца. І тады панна ўладарна сказала:

— Я вам загадваю! Чуеце! Вы зробіце гэта, калі сапраўдны рыцар!

Жанчына, якая жадае чагосьці дамагчыся ад мужчыны, імкнецца закрануць яго пачуццё ўласнай годнасці. «Ты зробіш гэта, калі ты сапраўдны мужчына», — кажа яна яму. І гэта дзейнічае на прадстаўнікоў моцнага полу як заклінанне.

Бока нават не пачырванеў ад абурэння. Стараючыся не думаць пра тое, што будзе, ён тузануў павадкі і пагнаў свайго каня проста на перашкоду. Кабыла разагналася — і скокнула. Яе імкненне адолець бар'ер выкінула хлопца з сядла. Ён і напраўду паляцеў, толькі — на зямлю, як мех з сенам. Яго падзенне напалохала каня панны. Той рвануўся ўбок — і панна, не ўтрымаўшыся, таксама паляцела вобземлю. Ненаўмысна яна ўпала проста на нашага героя.