Читать «Чарадзейныя яблыкі» онлайн - страница 10

У хлопца перахапіла дыханне. Ён зразумеў, што гэты чалавек проста разыграў яго, прыкінуўшыся надоечы ўвечары глуханямым. І тут жа падумаў, што з гэтымі акторамі трэба быць на ўсё гатовым…

— Калі глядзець на адзенне, то гэта берберыец, — усміхаючыся, сказаў пра хлопца таўсмач. — Я быў у Берберыі і ведаю, што яны там носяць. — І раптам звярнуўся да Бокі: — Рады вітаць такога шаноўнага пана. — Ён цырымонна пакланіўся. — Я ў нейкай ступені знаёмы з вамі, бо аднойчы ўжо наведаў вашу цудоўную краіну…

«І гэты пра тое ж, пудзіла гарохавае, — падумаў наш герой. І тут жа ў яго галаве прамільгнула: — А можа, гэта лякарня для вар'ятаў?..»

— У вас яшчэ будзе час пагаманіць з маладым панам, — спыніў таўсмача той, што яшчэ нядаўна прыкідваўся глуханямым. — А зараз, панове, я хачу вас з ім пазнаёміць. Дарэчы, — тут ён састроіў вясёлую грымасу, — я і сам з ім яшчэ не пазнаёміўся…

Апошняя фраза была падобная на жарт. І сапраўды, таўсмач і вусач паднялі яе на смех. Але наш герой яе не ўпадабаў. Больш таго, яму захацелася аплявушыць хлуса.

Але тут у размову ўмяшалася панна.

— Ваш рогат, панове, нагадвае бэканне авечак, — суха сказала яна. — Ва ўсялякім разе, ягоная прычына адпавядае разумоваму ўзроўню гэтых жывёлін.

Заўвага была смелая. Здаецца, панна была шчырая і з характарам. Як бы там ні было, але яе рэпліка зрабіла сваё — смяяцца перасталі.

— Гэтак нельга, дачушка, — папікнуў панну той, каго Бока ў думках ахрысціў «хлусам». — Перад табою ўсім вядомыя, паважаныя людзі. Твая нявытрыманасць толькі прыніжае цябе ў іх вачах.

— Тата, ты абяцаў пазнаёміць нас з маладым панам, — нагадала яму дачка. — Дык будзь ласкавы, выканай абяцанне. Я не бачу нічога заганнага ні ў яго адзенні, ні ў прычосцы. Наадварот, можна сказаць, што ўсё гэта выглядае своеасабліва. Нарэшце, ён — наш госць, да таго ж іншаземец. Бачыш, які ён ураўнаважаны, нават не даў зразумець, што пакрыўдзіўся. Я ўпэўнена, што ён чалавек шляхетны! — Яна хвілінку памаўчала. Маўчалі і яе сябры, траха прысаромленыя гэтым разважным меркаваннем. Нечакана яна звярнулася да нашага героя: — Як вас завуць, пан?

Бока не ведаў, ці сердаваць на гэтых камедыянтаў, ці аддзячыць ім тым жа. Але тое, што за яго заступілася гэтакая красуня, змякчыла хлопцава сэрца. Ён прачытаў у яе вачах шчырую цікавасць да сябе.

— Мяне завуць Уладзімір, — прызнаўся ён.

— Уладзімір, Уладзімір, — адразу ж, як рэха, паўтарылі незнаёмцы.

А вусач раптам усклікнуў, нібыта зрабіў адкрыццё:

— Вальдэмар!

Здаецца, толькі зараз да кожнага з ягамосцяў дайшоў сэнс адказу нашага студэнта, — паны загулі, заківалі галовамі, паўтараючы перафразіраванае па-польску Бокава імя. Але тут зноў узяў слова «глуханямы».

— Цудоўна, — мовіў ён. — Дазвольце, пан Вальдэмар, пазнаёміць вас з маімі гасцямі і дачкою. Гэта, — паказаў ён рукою на высокага, — пан Скарлоцы, мой сусед.

Скарлоцы паважна пакланіўся.

— Гэта — пан Сліва, — працягваў знаёміць гаспадар, называючы таўсмача. — Ну а гэта — мая дачка — панна Яніна.

— Вельмі прыемна… — прамармытаў Бока, які пакуль што не вырашыў, як яму паводзіць сябе ў гэтай камедыі. Як выхаваны чалавек, ён ведаў толькі адно: у гасцях пры любых абставінах трэба захоўваць ветлівасць.