Читать «Пастка для пярэваратня» онлайн - страница 95

— Га, — азваўся я. Пятрусь зноў:

— Ігна-ат…

Голас трывожны, нібы ў круцігалоўкі, калі закрычала «кяй-кяй-кяй…».

Я глянуў уперад. На невялікай палянцы сядзелі Мірон Казіміравіч і Ландыш. Мне здалося: змяю знянацку ўбачыў. Помніцца, мінулым летам збіраў брусніцы. Нагнуўся, каб сарваць спелыя ягады, якія абляпілі гнілы, парослы мохам пяньчук, і ўбачыў перад самым тварам маленькую змяіную галаву. Здалося, што глядзіць проста ў вочы, працінаючы. Я міжволі сцяўся, застыў, як скасцянелы.

Вядома, не спалохаўся б, калі б заўважыў здалёку. Але ж перад самым тварам… Вылезла, як з засады. Упершыню на галаве пашэрхлі валасы.

Вуж у кабуры ад веласіпеда

Я стаяў як вады ў рот набраўшы. Вось яны, мае згубіцелі. Падпільноўваюць мяне. Пашчасціла ж сустрэцца з імі на шашы! Лепей я ў гэты дзень захварэў бы.

— Прысядзь, — пацягнуў мяне за кашулю Пятрусь.

— Мірон Казіміравіч, — данёсся да нас голас Ландыша, — праваронілі мы яго.

— Але. Вылузнуўся. Хітры як д'ябал. Д'яблам мяне называе. Сам сапраўдны д'ябал.

Людзі косяць, хлеб пякуць, кніжкі пішуць, а ён па лесе бадзяецца, дзяцей ловіць. Блёкату аб'еўся, няйначай.

— Ігнат, яны цябе ловяць, як шчупака ў азярыне, — сказаў Пятрусь.

— Глядзі, каб і цябе не злавілі,— агрызнуўся я. Пятрусь адкрыў рот, хацеў нешта сказаць, ды Мірон Казіміравіч усклікнуў:

— Эксперымент!.. Трэба эксперымент праводзіць. Такія дарагія хвілінкі прападаюць.

— Плюнем на яго, паедзем, — прамовіў Ландыш. — Няўтульна ў гэтым лесе.

— Захацелася на праспект, у рэстаран? — са злосцю прагаварыў Мірон Казіміравіч. — Усё роўна схопім.

— Зловім, — падхапіў Ландыш. — На ўсё трэба мець цярпенне. Так?

— Так, — буркнуў алхімік.

— Хопіць тут сядзець, — падаў голас Пятрусь.

Мы папаўзлі, хаваючыся за кустамі. Пасля ўсхапіліся і — на ўсе лапаткі. Калі адбегліся, Пятрусь сказаў:

— Ігнат, бяда па самых пятах ходзіць.

І праўда, ходзіць. Не так павярніся — канец. Жыў, як усе, а цяпер кожнага слупа бойся. Што ж рабіць? Зачыніцца ў хаце і сядзець? Усё роўна страшна. Адно застаецца: дубальтоўку ў рукі ўзяць.

— Я так мяркую, — падаў голас Пятрусь. — Нам нельга разлучацца. Куды ты, туды і я.

Сапраўдны сябар Пятрусь. Не пакідае аднаго ў бядзе, хоць і сам баіцца. Але ці дапаможа, калі ўдвух станем хадзіць?

— Пятрусь, яны і цябе схопяць.

— Я скажу, што многа ем, што такіх, як я, няма выгады трымаць.

— Скажы. Калі такое пачуюць, то, каб танна было…

Я не даказаў, махнуў рукою. Цяжка на душы. А нядаўна радаваўся, блінцы еў, стараўся. Цяпер нішто ў рот не палезе.

— Трэба ўзбройвацца, — кажу.

— Чым? Хіба віламі? — прамовіў Пятрусь.

— У твайго бацькі ёсць дубальтоўка?

— Ёсць. На сцяне вісіць.

— І ў майго ёсць.

— Возьмем цішком, патроны соллю наб'ём і ў атаку?..

— Так. Трэба прагнаць іх з лесу. Клін клінам выбіваюць.

Пятрусь патрос кулаком.

— Ну, алхімікі! Пачухаецеся… Назаўжды запомніце азарыцкіх.

Я ўздыхнуў. Вось да чаго дайшло! Як гаворыцца, прыйдзецца за зброю ўзяцца. А што рабіць? Сядзець і чакаць, калі гэтыя госцейкі ў хату завітаюць і за вушы, як зайца?.. Кожны бароніцца, як можа.

Мы з Петрусём паволі клыпалі па лесе, час ад часу азіраючыся. Ведалі, што Мірон Казіміравіч і Ландыш дзесьці побач.