Читать «Пастка для пярэваратня» онлайн - страница 127

— Ваша вялікасць!.. — загаласіў галоўны міністр.

Народны цар Іванка паморшчыўся, як ад зубнога болю.

— Стражнікі! Забраць. Да мядзведзя ў клетку.

У залу ўляцелі два стражнікі ў шырокіх шараварах, падхапілі галоўнага міністра пад рукі, павалаклі. Ён хацеў нешта сказаць, але стражнікі кулакамі па спіне і за дзверы.

— Каго галоўным міністрам прызначыць? — звярнуўся народны цар Іванка да пана Катовіча.

Пан Катовіч апусціў вочы.

— Не асмельваюся сказаць… Я стараюся… Не, не асмельваюся… Ніхто так не стараецца, як я.

— Цябе і прызначаю.

Пан Катовіч падскочыў з крэсла, схапіў народнага цара Іванку за руку, пацалаваў.

— Не спадзяваўся. Не думаў. Апраўдаю ваш давер. Я вас і ў сне буду славіць. Ваша вялікасць!.. Рады старацца. Вельмі рады.

— Сядай. Каго ж на тваё месца прызначыць, начальнікам прафілакторыя? Сядай, сядай…

Пан Катовіч сеў на самы краечак крэсла.

— Можна пана капітана Бадзея.

Пан Бадзей, як пачуў гэткае, дык аж галавою страсянуў.

— Пана капітана? — прагаварыў народны цар Іванка.

— Яго, ваша вялікасць. Ён пастараецца. Ён гэтых хлопчыкаў злавіў. Мы іх на прыцэл узялі, калі яны толькі ў наш горад увайшлі. Мы данеслі вам. Вы загадалі, каб іх сюды прывялі. Вы іх пакуль не дапытвалі. Вы таго дурня хацелі дурнем зрабіць. А пан капітан пастараецца.

— Пан Бадзей у нас прасіў, каб далі торбу золата. Абяцаў, што адпусціць, — прамовіў Пятрусь.

Я думаў, што народны цар Іванка абурыцца, што пашле пана Бадзея з мядзведзем барукацца. А ён сказаў:

— Хлопчык, не балабонь. У цябе язык як трашчотка. Я жадаю, каб пан Бадзей патанцаваў.

— Вядома, патанцую! — усклікнуў пан Бадзей і давай скакаць, стараючыся як мага вышэй падскочыць.

— Во дае! — падахвоціў яго народны цар Іванка.

Стараецца пан Бадзей, каб дагадзіць. Пусціўся ў сабачую скуру. І пан Катовіч за яго не лепшы. Макам рассыпаецца. У руку пацалаваў. Танцуюць, цалуюць. Прыйдзе час — дурнямі іх зробяць, як былога галоўнага міністра. Пашлюць з мядзведзем барукацца.

— Годзе! Годзе! Лопнеш! Разарвешся! — замахаў рукамі народны цар Іванка.

Пан Бадзей выцягнуўся, як туга напятая жылка. Твар чырвоны, пот градам коціцца. Каб яшчэ так некалькі хвілін патанцаваў, то, мабыць, лопнуў бы, разарваўся.

— Ваша вялікасць, умее танцаваць пан Бадзей. Добры хлопец. Калі б хлопчыкі яму торбу золата далі, то ён вам яе прынёс бы. Дзеля вас стараўся, — прамовіў пан Катовіч.

— Канешне, вам аддаў бы, — падаў голас пан Бадзей.

«Калі б далі, то ў жалезны куфар схаваў бы і на тры метры ў зямлю закапаў бы, каб днём з агнём не знайшлі», — падумаў я.

Народны цар Іванка звярнуўся да пана Бадзея:

— Што пра мяне казалі хлопчыкі?

— Кепскім словам абазвалі. Няхай самі скажуць. У іх языкі як трашчоткі.

— Ты іх прывёў — ты і скажы.

Пан Бадзей пабялеў. Быў чырвоны, як рак, а цяпер ураз пабялеў, стаў што палатно. Вядома чаму. Не паварочваецца язык свайго валадара сабакам назваць. Як жа ён выкруціцца?

— Скажы. Не бойся.