Читать «Тры таварышы» онлайн - страница 88

Успыхнула святло. Я на імгненне заплюшчыў вочы. Пра што ж я думаў толькі што? Пат павярнулася да мяне. Я ўбачыў, што людзі заспяшаліся да дзвярэй.

Пачаўся антракт.

— Ты не хочаш выйсці? — спытаў я.

Пат пахітала галавой.

— Дзякуй богу! Я трываць не магу, калі ходзяць і разглядаюць адзін аднаго, вылупіўшы вочы.

Я пайшоў, каб прынесці ёй шклянку лімоннага соку. Буфет быў у аблозе. Дзіўна, што музыка ў многіх узбуджала воўчы апетыт. Гарачыя сасіскі знікалі як у час галоднага тыфу.

Калі я са шклянкай з'явіўся ў ложы, нейкі тып стаяў за спінкай крэсла Пат. Яна ажыўлена размаўляла, павярнуўшыся да яго тварам.

— Гэта пан Броер, Роберт, — сказала яна.

«Пан бугай», — падумаў я і з незадавальненнем глянуў на яго. Яна сказала не Робі, а Роберт. Я паставіў шклянку на край ложы, чакаючы, калі ён пойдзе. На ім быў смокінг казачнага крою. Ён балбатаў пра рэжысуру і не думаў ісці. Пат павярнулася да мяне.

— Пан Броер пытае, ці не пайсці нам пасля ў «Каскад»?

— Калі ты хочаш, — сказаў я.

Пан Броер заўважыў, што можна было б патанцаваць. Ён быў ветлівы і падабаўся мне. Толькі адно было непрыемна: гэтая элегантная лёгкасць, якая, як мне здавалася, была да густу Пат і якой у мяне не было. Раптам я не паверыў сваім вушам: я пачуў, што ён звяртаўся да Пат на «ты». Хоць магло быць сотні простых прычын для такіх адносін, мне закарцела скінуць яго ў аркестровую яму.

Празвінеў званок. Музыканты пачалі настройваць інструменты. Скрыпкі выдавалі імклівыя мяккія гукі…

— Значыць, дамовіліся: сустракаемся каля выхаду, — сказаў Броер і нарэшце пайшоў.

— Што гэта за бусел? — спытаў я.

— Даражэнькі, —адказала Пат, — лепш слухай музыку.

«Каскад», — падумаў я і ў думках пералічыў грошы. — Заклятая абдзіралаўка!»

Я ішоў у змрочным падазрэнні. У дадатак да звягі фраў Залеўскі мне яшчэ не хапала гэтага Броера. Ён ужо чакаў нас каля дзвярэй.

Я хацеў спыніць таксі.

— Не трэба, — сказаў Броер. — У маёй машыне месца хопіць.

— Добра, — сказаў я.

Было б смешна не згадзіцца з ім. Але мяне гэта ўсё роўна злавала.

Пат ведала машыну Броера. Гэта быў вялізны «пакард», які стаяў на плошчы каля тэатра.

Пат адразу накіравалася да яго.

— Ён перафарбаваны, — сказала яна, спыніўшыся.

— Так, перафарбаваў у шэры колер, — адказаў Броер. — Так лепш?

— Шмат лепш.

Броер звярнуўся да мяне:

— А вам падабаецца новы колер?

— Я не ведаю, які быў раней.

— Чорны.

— Чорны глядзіцца выдатна.

— Вядома. Але ж хочацца разнастайнасці. Ну, да восені будзе новая машына.

Мы паехалі ў «Каскад». Гэта быў шыкоўны рэстаран, дзе іграў выдатны аркестр і можна было патанцаваць.

— Здаецца, няма месцаў, — радасна сказаў я, калі мы падышлі да дзвярэй.

— Шкада, — сказала Пат.

— А, гэта мы ўладзім, — заявіў Броер і павёў перагаворы з адміністратарам. Відаць, яго тут добра ведалі, бо, сапраўды, нам падставілі столік і крэслы, і праз некалькі хвілін мы сядзелі ў лепшым месцы залы, адкуль можна было бачыць усю пляцоўку для танцаў. Аркестр іграў танга. Пат нахілілася над бар'ерам.