Читать «Тры таварышы» онлайн - страница 7
Эрих Мария Ремарк
Таўстун пазіраў на нас разгублена. Ён страціў самаўпэўненасць і, відаць, не ведаў, што цяпер рабіць.
— Біндзінг, — нарэшце сказаў ён з паўпаклонам, быццам прозвішча магло яго ўратаваць.
Дзяўчына падышла ўжо блізка. Мы зрабіліся яшчэ ветлівейшыя.
— Дык пакажы машыну, Ота, — сказаў Ленц, кідаючы хуткі позірк на Кёстэра.
— Чаму ж не, — весела ўсміхнуўшыся, адгукнуўся Ота.
— Я і праўда паглядзеў бы яе, — сказаў Біндзінг больш міралюбна. — Відаць, хуткая, як чорт. Так мяне абставіла.
Яны ўдвух пайшлі на стаянку, і Кёстэр падняў капот «Карла».
Дзяўчына не пайшла з імі. Статная, яна моўчкі стаяла ў змроку паміж мной і Ленцам. Я чакаў, што Готфрыд скарыстае выпадак і «завядзецца». Ён быў створаны на такія сітуацыі. Але, здавалася, у яго адняло мову. Звычайна ён такаваў, як глушэц, а тут стаяў, як маўклівы манах на адпачынку, і не варушыўся.
— Прабачце, калі ласка, — сказаў я нарэшце. — Мы не заўважылі вас у машыне. Інакш мы не паводзілі б сябе так непрыстойна.
Дзяўчына зірнула на мяне.
— Але чаму ж? — запярэчыла яна спакойна. У яе быў нечакана нізкі голас. — Нічога дрэннага не здарылася.
— Не дрэнна, але і не зусім прыстойна. Гэтая машына развівае хуткасць да двухсот кіламетраў.
Яна крыху прыгнулася і ўсунула рукі ў кішэні паліто.
— Дзвесце кіламетраў?
— Дакладна — 189,2, афіцыйна зафіксавана, — горда заявіў Ленц, нібы выстраліў з пісталета.
Яна засмяялася.
— А мы падумалі — шэсцьдзесят — семдзесят.
— Бачыце… — сказаў я, — вы ж не ведалі…
— Не, — адказала яна. — Мы сапраўды не ведалі. Мы падумалі, што «б'юік» бяжыць у два разы хутчэй за вашу машыну.
— Ну вось… — Я нагой адфутболіў адламаны сучок. — У нас была занадта вялікая перавага. А пан Біндзінг, мусіць, добра раззлаваўся на нас.
Яна засмяялася.
— Вядома, у нейкі момант. Але ж трэба ўмець і прайграваць. А інакш — як жыць?
— Вядома…
Утварылася паўза. Я зірнуў на Ленца. Але апошні рамантык толькі пасміхаўся, торгаў носам, не падаючы рукі дапамогі. Шапацелі бярозы. За домам закудахтала курыца.
— Цудоўнае надвор'е, — нарэшце прамовіў я, каб парушыць маўчанне.
— Так, выдатнае, — адказала дзяўчына.
— І такое пяшчотнае, — дадаў Ленц.
— Нават незвычайна пяшчотнае, — дапоўніў я.
Зноў павісла паўза. Дзяўчына, пэўна, палічыла нас ёлупнямі. Але як я ні намагаўся, нічога разумнага не прыходзіла ў галаву. Ленц абнюхваў наваколле.
— Печаныя яблыкі, — прамовіў ён чулліва, — тут, здаецца, да пячонкі падаюць печаныя яблыкі. Далікатэс.
— Несумненна, — пагадзіўся я, праклінаючы нас абодвух.
Вярнуліся Кёстэр і Біндзінг. Біндзінг за гэтыя некалькі хвілін зусім перамяніўся. Ён, відаць, быў адзін з тых аўтадзівакоў, хто, сустрэўшы дзе-небудзь спецыяліста, з якім можна пагутарыць, расцвітае душой.
— Павячэраем разам? — спытаў ён.
— А як жа, — адказаў Ленц.
Мы ўвайшлі ў памяшканне. Каля дзвярэй Готфрыд падміргнуў мне, паказваючы на дзяўчыну.
— Слухай, яна табе ўраўнаважыць старую кабету, якая танцавала сёння раніцай.
Я паціснуў плячыма.
— Магчыма, але чаму ты змусіў аддувацца мяне аднаго?
Ён засмяяўся.
— Трэба ж вучыцца, хлопчык!
— Няма ў мяне больш ахвоты да вучобы, — сказаў я.