Читать «Тры таварышы» онлайн - страница 211

— Хто там? — усклікнула Пат.

— Паліцыя маралі, — адказаў я.

Ключ заскрыгатаў, і дзверы імгненна расчыніліся.

— Ты, Робі? — прамовіла Пат разгублена.

— Я! — сказаў я. — Той, хто перамог фройляйн Рэксрот! Уладальнік каньяку і «порта-ронка». — Я выцягнуў бутэльку з кішэні. — А цяпер прызнавайся, колькі мужчын тут ужо пабывала.

— Нікога, акрамя футбольнай каманды і пашыранага філарманічнага аркестра, — заявіла са смехам Пат. — Ах, каханы, зноў вярнуліся старыя часы.

Яна заснула на маім плячы. Я яшчэ доўга не спаў. У куточку пакоя гарэла маленькая лямпачка. Сняжынкі ціха стукаліся ў акно, час, здавалася, спыніўся, заблытаўшыся ў гэтым мяккім залацістым змярканні. У пакоі было цёпла. Час ад часу патрэсквалі трубы цэнтральнага ацяплення. Пат паварушылася ў сне, і коўдра з лёгкім шоргатам павольна спаўзла на падлогу. Ах, гэта бронзавая з адлівам скура! Цуд тонкіх каленяў! Пяшчотная таемнасць грудзей! Я адчуваў плячом дотык яе валасоў і вуснамі ўспрымаў біццё яе пульсу. «Табе наканавана памерці, — падумаў я. — Ты не можаш памерці. Ты — маё шчасце».

Я асцярожна зноў падняў коўдру. Пат нешта прамармытала і зноў змоўкла і паволі, у сне, падсунула мне далонь пад галаву.

XXVII

Усе наступныя дні падаў снег. У Пат была тэмпература, і яна мусіла ляжаць у пасцелі. Шмат у каго ў санаторыі была тэмпература.

— Надвор'е такое, — сказаў Антоніа.

— Занадта цёпла і ветрана. Якраз для тэмпературы.

— Каханы, выйдзі крыху на волю, — сказала Пат. — Ты ўмееш катацца на лыжах?

— Не. Дзе мне было вучыцца? Я ніколі не быў у гарах.

— Антоніа навучыць. Яму гэта будзе забава. Ты яму падабаешся.

— Мне куды лепш тут.

Яна выпрасталася, сеўшы ў пасцелі. Начная кашуля агаліла ёй плечы. Яны былі вельмі худыя. Такая ж жахліва худая была і шыя.

— Робі, — сказала яна, — зрабі мне ласку. Мне вельмі не хочацца, каб ты сядзеў тут каля ложка хворай. Учора і пазаўчора хапіла ўжо табе.

— Мне добра сядзець тут, — адказаў я. — Няма ніякага жадання ісці пад снег.

Яна цяжка задыхала, і я пачуў яе няроўнае дыханне.

— У мяне ў гэтым больш вопыту, чым у цябе, — сказала яна і абаперлася на локці. — Так лепш нам абаім. Потым убачыш сам. — Яна пакутліва ўсміхнулася. — Сёння паполудні і ўвесь вечар ты яшчэ наседзішся тут. А ўранку мяне гэта непакоіць, каханы. Калі ў цябе тэмпература, то выгляд зранку неважнецкі. Увечары — зусім іншая справа. Я павярхоўная дурніца — не хачу выглядаць непрыгожай, калі ты глядзіш на мяне.

— Ну што ты, Пат! — Я ўстаў. — Ну добра, я на нейкі час выйду з Антоніа. Аполудні я вярнуся. Калі не паламаю сабе касцей на гэтых нартах.

— Ты хутка навучышся, каханы. — Яе твар страціў напружаны страх. — Скора ты будзеш выдатна катацца.

— А ты хочаш, каб я хуценька адсюль выдатна выкаціўся, — сказаў я і пацалаваў яе. Рукі ў яе былі вільготныя і гарачыя, а вусны сухія і патрэсканыя.

Антоніа жыў на трэцім паверсе. Ён пазычыў мне лыжы з чаравікамі. Яны падышлі мне, бо мы былі аднолькавага росту. Мы пайшлі на паляну недалёка за вёскай. Па дарозе Антоніа дапытліва пазіраў на мяне.