Читать «Тры таварышы» онлайн - страница 154

Ён мне сваю не падаў, а толькі глядзеў дзіўным позіркам.

— Ці не пашукаць нам яе? — ціха спытаў ён.

— Але ж вы не ведаеце, дзе яна.

— Магчыма, яе варта было б пашукаць, — паўтарыў ён. — Калі б мы паехалі на вашай машыне… я, вядома, за ўсё заплачу… — хутка дадаў ён.

— Не ў гэтым справа, — адказаў я. — Проста… не мае сэнсу. Куды мы паедзем? Яна ж не будзе ў гэты час хадзіць па вуліцы.

— Не ведаю, — сказаў ён тым самым ціхім голасам. — Я толькі думаю, што яе можна было б пашукаць.

Фрыда вярнулася з пустым падносам.

— Мне трэба ісці, — сказаў я. — Мне здаецца, што вы дарма турбуецеся. Нягледзячы на гэта, я ахвотна дапамог бы вам, але фройляйн Хольман неўзабаве ад'язджае, і мне хацелася б сёння пабыць з ёй. Магчыма, гэта — апошняя яе нядзеля тут. Гэта вы, пэўна, можаце зразумець.

Ён кіўнуў галавой.

Мне было шкада яго. Але не цярпелася хутчэй пайсці да Пат.

— Калі ўсё ж вам хочацца зараз паехаць, то ўнізе вы можаце ўзяць таксі, — сказаў я. — Але я вам не раю. Лепш крыху пачакайце яшчэ, тады я патэлефаную свайму сябру Ленцу, і ён пашукае з вамі.

Мне здавалася, што ён нават не слухае.

— Вы яе сёння раніцай не бачылі? — раптам спытаў ён.

— Не, — здзіўлена адказаў я. — Інакш я даўно вам сказаў бы.

Ён зноў кіўнуў і пайшоў у свой пакой з адсутным выглядам, не сказаўшы ні слова.

Пат ужо пабыла ў маім пакоі і знайшла ружы. Яна сустрэла мяне вясёлым смехам.

— Робі, — сказала яна. — Я ўсё-такі даволі наіўная. Толькі Фрыда растлумачыла мне, што свежыя ружы ў нядзелю раніцай пахнуць крадзяжом. Яна ж і падказала мне, што такі сорт не прадаецца ў крамах.

— Думай, што хочаш, — адказаў я. — Галоўнае, каб у цябе была радасць.

— Цяпер яна ў мяне яшчэ большая, мілы. Ты ж зведаў небяспеку, рабуючы іх.

— Яшчэ якую! — Я прыпомніў пастара. — Але чаму ты так рана ўстала?

— Не магла больш спаць. Ды яшчэ нешта сасніла. Штосьці нядобрае.

Я ўважліва паглядзеў на яе. Выгляд у яе быў змораны, пад вачыма ляжалі цені.

— З якіх пор ты бачыш такія сны? — сказаў я. — Мне здавалася, што гэта мой канёк.

Яна пахітала галавой.

— Ты заўважыў, што на дварэ восень?

— У нас гэта называецца бабіным летам, — адказаў я. — Яшчэ цвітуць ружы. Ідзе дождж, вось і ўсё, што я бачу.

— Ідзе дождж, — паўтарыла яна. — Занадта задажджыла, каханы. Бывае, ноччу, калі прачнуся, мне здаецца, што я пахаваная пад бясконцым дажджом.

— Прыходзь ноччу да мяне, — сказаў я. — Тады ў цябе не будзе такіх думак. Наадварот, так хораша быць разам у цемры і пад дажджом.

— Магчыма, — адказала яна і прыхілілася да мяне.

— Я вельмі люблю, калі ў нядзелю ідзе дождж, — сказаў я. — Тады неяк лепш адчуваеш утульнасць жыцця. Мы — разам, у нас выдатны цёплы пакой. Нас чакае вольны дзень… Думаю, што гэта вельмі шмат.

Яе твар засвяціўся.

— Праўда, мы жывём утульна?

— Мне здаецца, што мы жывём цудоўна. Калі я падумаю, што было раней… божа мой! Я і не спадзяваўся, што буду так добра жыць…

— Як хораша, калі ты так кажаш… Тады я адразу веру. Гавары такія словы часцей.

— Ці ж я не часта іх гавару?

— Не.

— Можа быць, — сказаў я. — Мне здаецца, я не вельмі пяшчотны. Не ведаю чаму, але я проста не ўмею. А мне вельмі хацелася б…