Читать «Тры таварышы» онлайн - страница 142
Эрих Мария Ремарк
Яго кашуля біла ў вочы фіялетавым агнём.
На маё здзіўленне, жыццё тут бурліла ваўсю. Тут былі толькі «дробныя наведнікі» — рамеснікі, рабочыя, чыноўнікі, некалькі прастытутак і сутэнёраў. Як толькі за намі зачыніліся дзверы, да нас падскочыў чалавек у брудных шэрых гамашах, шэрым капелюшы і парваным шэрым сурдуце.
— Фон Білінг. Даю парады! Без промаху!
— На тым свеце параіш! — адказаў Густаў, твар якога тут раптам перамяніўся.
— Толькі пяцьдзесят пфенігаў, — не здаваўся Білінг. — Асабіста знаёмы з трэнерамі. З даўніх часоў, — дадаў ён, злавіўшы мой позірк.
Густаў ужо чытаў спісы коней.
— Калі выходзіць Атэйль? — крыкнуў ён у бок стойкі.
— У пяць гадзін, — праквакаў памочнік.
— Філамена, няўклюда, — прабурчаў Густаў. — Казённая кляча… — Ён ад хвалявання пакрыўся потам. — Хто наступны?
— Хопэргартэн, — сказаў нехта каля яго.
Густаў працягваў вывучаць спіс.
— Для пачатку мы з табой паставім па дзве маркі на Трыстана. Ён пераможа, — заявіў ён мне.
— А ты хоць штосьці петрыш у гэтым? — спытаў я.
— Петру? — перапытаў Густаў. — Тут я ведаю кожны капыт.
— І вы ставіце на Трыстана? — спытаў нехта побач. — Старанная Лізхен, сябра, вось адзіны шанец. Я ведаю Джоні Бэрнса асабіста.
— А я, — агрызнуўся Густаў, — сам гаспадар стайні, адкуль Старанная Лізхен. Я лепей ведаю.
Ён крыкнуў чалавеку за стойкай нашы стаўкі. Мы атрымалі квіток і селі ў кавярні, дзе стаяла некалькі сталоў і крэслаў. Міма нас у паветры лёталі розныя імёны. Некалькі рабочых абмяркоўвалі коней у Ніцы, два паштовыя чыноўнікі вывучалі прагноз надвор'я ў Парыжы, а нейкі фурман пахваляўся, што і ён калісьці быў наезднікам. Толькі таўстун з прычоскай-«вожыкам» сядзеў моўчкі за сваім столікам і паглынаў булачкі. А яшчэ два стаялі, прыхіліўшыся да сцяны, і прагна глядзелі на яго. У руках у іх былі білеты, але твары былі такія запалыя, быццам некалькі дзён яны нічога не елі.
Зазвінеў тэлефон. Усе прыслухаліся. Памочнік выкрыкнуў мянушкі коней. Пра Трыстана нічога не было чуваць.
— Ліха яго забяры! — сказаў Густаў, зачырванеўшыся. — Саламон прыйшоў першы! І хто б мог падумаць? Можа, вы? — злосна спытаў ён прыхільніка Стараннай Лізхен.
— Вы таксама аказаліся сярод тых, што «затым прыйшлі»…
Каля нас з'явіўся фон Білінг.
— Панове, каб паслухаліся мяне… я вам сказаў бы: Саламон! Толькі Саламон! Можа, на наступны забег…
Густаў нават слухаць не захацеў. Ён ужо супакоіўся і распачаў са «Стараннай Лізхен» дзелавую размову.
— Вы разбіраецеся ў конях? — спытаў мяне Білінг.
— Ані ў зуб, — сказаў я.
— Тады стаўце. Стаўце! Але — толькі сёння! — дадаў ён шэптам. — І больш ніколі. Паслухайце мяне. Пастаўце… усё роўна на каго… на Караля Ліра ці на Срэбную Моль, магчыма, на Сінюю Гадзіну. Мне нічога не трэба. Дасцё мне толькі, калі выйграеце. — Ён аж трос барадой ад азарту. Я ведаў заканамернасць з покера: навічкі часта выйграюць.
— Добра, — сказаў я. — На каго?
— Як хочаце… як хочаце…
— Сіняя Гадзіна… гучыць нядрэнна, — сказаў я. — Што ж… дзесяць марак на Сінюю Гадзіну.
— Ці не звар'яцеў ты? — спытаў Густаў.