Читать «Тры таварышы» онлайн - страница 125
Эрих Мария Ремарк
— Шкада, я цябе разбудзіў, — сказаў я.
— Ты ўвесь час быў тут? — спытала яна.
— Не. Толькі што прыйшоў.
Яна пацягнулася і паклала галаву мне на далоню.
— Добра. Я не люблю, каб на мяне глядзелі, калі я сплю.
— Разумею. Я таксама не люблю. Я і не хацеў назіраць. Я толькі не хацеў будзіць цябе. Можа, ты яшчэ хочаш паспаць?
— Не, я добра выспалася.
Я пайшоў у суседні пакой, даючы ёй магчымасць спакойна апрануцца. На дварэ паволі цямнела. З адчыненага акна насупраць даляталі квакаючыя гукі прускага ваеннага марша. Лысы чалавек у падцяжках заводзіў патэфон. Ён хадзіў па пакоі, робячы пад марш гімнастычныя практыкаванні. Яго лысіна свяцілася са змроку, як усхваляваны месяц. Я абыякава пазіраў туды. Мяне апанавала пачуццё тупога суму.
Увайшла Пат. У яе быў цудоўны выгляд, зусім свежы, без ценю знясіленасці.
— Ты выглядаеш бліскуча, — сказаў я здзіўлена.
— Я і адчуваю сябе добра, Робі. Быццам я праспала ўсю ноч. У мяне такія пераходы адбываюцца хутка.
— І праўда, бог — сведка. Часам так хутка, што не паспяваеш сачыць.
Яна прыхілілася да майго пляча і зірнула мне ў вочы.
— Занадта хутка, Робі?
— Не. У мяне яны адбываюцца занадта павольна. Я бываю часта занадта марудлівы, Пат.
Яна ўсміхнулася.
— Што павольнае, тое ўстойлівае. А што ўстойліва, тое добра.
— Я ўстойлівы, як корак на вадзе, — сказаў я.
Яна адмоўна пакруціла галавой.
— Ты куды дужэйшы, чым думаеш. Ты ўвогуле зусім іншы, чым думаеш пра сябе. Я рэдка каго бачыла, хто так памыляўся б наконт сябе, як ты.
Я адпусціў яе плечы.
— Так, каханы, — сказала яна і кіўнула галавой, — гэта сапраўды так. А цяпер пойдзем вячэраць.
— Куды мы пойдзем? — спытаў я.
— Да Альфонса. Хачу ўбачыць усё тое яшчэ раз. У мяне пачуццё, быццам я адлучалася на цэлую вечнасць.
— Добра! — сказаў я. — Але ці прагаладалася ты як след? Да Альфонса, наеўшыся, не ідуць. За гэта ён выкідае за дзверы.
Яна засмяялася.
— Я прагаладалася, як воўк.
— Тады наперад! — Я раптам павесялеў.
Наша з'яўленне ў Альфонса мела поспех. Ён павітаў нас, адразу знік, а калі з'явіўся, то на ім быў белы каўнерык і гальштук у зялёны гарошак. Нават пры з'яўленнні нямецкага кайзера ён так не прыбіраўся б. Ён і сам крыху засаромеўся за гэтыя незвычайныя прыкметы дэкадансу.
— Ну, Альфонс, чым смачным корміш? — спытала Пат і абаперлася рукамі на стол.
Альфонс заўсміхаўся, надзьмуўся і прыжмурыўся.
— Вам пашанцавала! Сёння ёсць ракі!
Ён на крок адступіўся, каб паназіраць, якое зрабіў уражанне. Уражанне было першакласнае.
— Да іх шклянку мозельскага! — прашаптаў ён з асалодай і адступіў яшчэ на адзін крок. Яму бурна запляскалі і, надзіва, нават ад дзвярэй. Там якраз з'явілася галава апошняга рамантыка — з вясёлай усмешкай, зблытанымі жаўтлявымі валасамі і абгарэлым носам.
— Готфрыд? — усклікнуў Альфонс. — Ты? Уласнай персонай? Дружа, які цудоўны дзень! Дай цябе прытуліць да грудзей!
— Зараз ты пабачыш відовішча, — сказаў я Пат.
Хлопцы кінуліся ў абдымкі. Альфонс ляпаў Ленца па спіне. Звон быў такі, быццам побач была кузня.
— Ганс! — паклікаў ён кельнера. — Нясі «Напалеона»!