Па сцежцы, што вядзе дамоў, парог балюча прыбягае, да сэрца туліцца,— пагладзь хоць,— імя тваіх зямлі і дому.А з вокан, многа дзе вачэй, на сон твой ціха налягае знаёмы твар зямлі і дому, агню, вады спрадвечных святасць.I цёплай пысаю жыцця гасцінны стол вячэрай дыша.У першародстве ў сэрцы злітыімя тваіх зямлі і дому.I болей, чым магу я, веру!
1978
ПАХАВАННЕ
Двор успамінаў засланяе цень.Каму і на каго цябе пакіну?На кім самкну абапал шыі рукі?Дзіця зямлі ўбягае ў гэты свет,як з лугу, вышчыпнуўшы ў ім званочак,і ўсё, праменячыся, звоніць, звоніць.Збяры яго, наш свет, з любві і працы — і ўбачыш: людзі ж там. Чаму ў жалобе яны з такою цяжкасцю выносяць з быцця у небыццё сваю паклажу?Ёсць недзе сэнс, камусьці так патрэбна. Схіляецца над дзіцем ціха радасць,і вусны, лоб пацалаваўшы, шэпчуць: апроч зямлі ёсць і бясхмар’е неба, куды імкнуцца з вечнай песняй птушка і чалавек з акрыленаю марай.
1978
***
Са сцірты, як з крыл аблокаў, ахапіць дасяжна воку ўсё па самай крайняй мерцы — ад стала да слоў ад сэрца.Дзьмуць вятры, а спіны ў поце на гары ў такой рабоце.Сып, жаўрук, свой спеў з вышыняў, як расу нябёс, за шыю.I калі не хмарыць зрання, стуль відно і да прызнання: хтосьці там, дзе зжата ніва, быццам кветку, беражліва чалавека ўзняў. Далёка — а, здаецца, ўзняў высока.
1978
***
То аддалялася, то зноў навісла...I я гатоў бы сам абняцьквітнення разгайданую вяршыню.Прашу цябе, грудочак дабраты,расчуль мяне да ўздыху, спазмы ў горле, да дрыжыкаў лістка мяне праймі!Сашчэру зубы, выцерплю ўвесь боль,бо знаю: ён жа мой і боль, і клопат. Падтрымка міру — гэта груз гары, але пасільны кожнаму, каб несці.Ёсць шчасце міласэрнасці — не зможаш падаць руку, нямым вярнуць дар мовы. Але чаму засмужана ў трывозе ўся гэта прыгажосць? Няўжо часова?..У кроне росквіту два розных птахі — Залюбавацца б, а на сэрцы цяжка.
1978
КАІН
Ноч беспрасветная, і ўсё жяна не хлус. Беспамылковапакажа з мірыядаў зоряго адзіную і строгаспытае: дзе ж цяпер твой брат?Ён адчуваў твае абдымкі перад скананнем? Ну, кажы!Каб мне дастаць яго — далёка.Каб адштурхнуць — занадта блізка.Ён неадхільны і прыгожы,мой брат, сваёй бязмоўнай смерцю.
