Читать «Тарэадоры з Васюкоўкі» онлайн - страница 82
Усевалад Нястайка
Кныш замаўчаў, хліпаючы.
Мабыць, дзед расчуліўся — засапеў і захекаў.
— Ой, дзед, выкручваецца ён! Як вужака! — крыкнуў Кукуруза. — Яны тут з Бурмілам... у акваланзе для падводнага плавання... цэлае лета...
— Спецыяльна ў Кіеве купілі. Мы самі бачылі, — падхапіў я. — Заданне ў іх нейкае... ад вермахту... Мабыць, фашысцкі архіў з дна дастаюць. Як у Чэхаславакіі.
Кныш ажно сціснуўся ўвесь.
— Ды што вы, хлопцы! Што вы! Ды барані божа! Якое там заданне! Такое прыдумалі, далібог!
— А што ж? — запытаў дзед.
Кныш трошкі памаўчаў, потым раптам горача загаварыў:
— Ды знаеце, ды мы якраз, дзед, і пра вас думалі. Хацелі падаруначак вам зрабіць. Хоць вы і не п'еце, але ж на свята чарачку можаце... Хі-хі! Гэта ж, знаеце, даведаўся я, што ў вайну немцы тут спірт патапілі. Дваццаць, кажуць, каністр ляжыць. Герметычныя, што ім зробіцца. Дык вось думаем падняць. Толькі ж вы, дзед, калі ласка, нікому-нікому. Мы вам па дружбе дадзім. Нават і не думайце адмаўляцца. Гэта ж такая справа! Во якая! Хі-хі!..
Кныш засмяяўся дробненькім подлым смехам. Але смех адразу і абарваўся. Па дзедавым настроі Кныш зразумеў, што смяяцца няма як.
— Зразумела, — сурова сказаў дзед. — А ломік гэты навошта ўзяў?
— Ды проста так... проста... — замяўся Кныш.
— Хацеў усё зруйнаваць? Каб сляды замесці? Каб усё сплыло? Маўляў, стыхійная бяда? Так? — у голасе дзеда звінела металічная нянавісць.
— Вось баба праклятая... — пачаў Кныш, але дзед перапыніў яго:
— Годзе ўжо! Сядай! Паехалі!
— Ды, дзед, — плаксіва пачаў прасіцца Кныш. — Ды мы ж з вамі суседзі. Што вам — больш за ўсіх трэба? Я ж нічога не зрабіў, не паспеў жа! Адпусціце!
— Якія мы суседзі! — як адсек дзед. — Ты зусім на іншай планеце жывеш! І не пніся суседзіцца з людзьмі. Паехалі!
Кныш згорбіўся і, як пабіты сабака, паслухмяна пайшоў да чоўна.
А калі ўжо мы адплывалі, дзед Варава, ні да кога не звяртаючыся, ціха сказаў:
— А той спірт партызаны яшчэ ў сорак трэцім вылавілі. Для шпіталя. Трэба было ў старэйшых распытацца, перад тым як у ваду лезці.
РАЗДЗЕЛ апошні, заключны
Так і закончыліся прыгоды Рабінзона Кукурузы на бязлюдным востраве каля вёскі Васюкоўкі.
Наступны пасля той ночы дзень быў спаўна насычаны выключнымі падзеямі.
З раніцы прыехаў прафесар Дудка, кіраўнік кіеўскіх юннатаў, а разам з прафесарам карэспандэнт піянерскай газеты.