Читать «Тарэадоры з Васюкоўкі» онлайн - страница 64

— А мне, думаеш, не? Проста волат.

Мы пераглянуліся і раптам як зарагаталі.

— Вось здорава!

— Вось гэта штука!

— І як я мог цябе не пазнаць?

— А я?

— Хоць бы слова сказаў.

— А ты чаго ж — як вады ў рот набраў?

— З перапуду.

— З перапуду!

— А незнаёмы, значыць, і не вылазіў з чоўна?

— Не вылазіў.

— А куды ж потым падзеўся?

— Знік недзе. Паехаў. Я на дрэва з перапалоху залез — усю ноч на галіне, як малпа, прасядзеў, аж да світання. І вачэй не звёў. Толькі як развіднела, уніз спусціўся і задрамаў трохі.

— А чаго ён прыязджаў, як ты думаеш?

— А я ведаю? Не ў госці ж да мяне, напэўна.

— А ты чуў, як нешта ў ваду боўтнула?

— Чуў, вядома. У мяне аж у жываце нешта здрыганулася.

— Можа, кагосьці ўтапілі? Га?

— Хто яго ведае.

— Дык, можа...

— Цыць! — Кукуруза раптам схапіў мяне за руку. — Прыгніся.

Яшчэ не ведаючы, у чым справа, я паслухмяна прыгнуўся.

— Глянь! — прашаптаў Кукуруза.

На плёс выплыў човен. У ім сядзеў Кныш.

Човен плыў тым самым «курсам», што і ноччу. Каля вострава. Потым знік за карчамі. Мы кінуліся ў траву і паўзком — туды.

За тымі карчамі востраў канчаўся. Там нікога не было.

— У човен!

Мы кінуліся да пласкадонкі.

Кукуруза спыніўся.

— Узяць ружжо?

— Не трэба! — запярэчыў я, потым дадаў: — Няма калі.

Мы селі ў човен і пачалі набліжацца да таго месца, дзе ноччу знік незнаёмы. І хоць была раніца, свяціла сонца, сэрцы ў нас біліся трывожна — мы не ведалі, што нас чакае там, за карчамі. А што, калі сапраўды нешта жахлівае...

За карчамі пачыналася струга. А навокал — густыя чараты. Шлях быў адзін. Мы ўплылі ў стругу. Яна была вузенькая, але роўная і амаль што нікуды не паварочвала.

Неўзабаве мы выплылі на невялікі плёс і ўбачылі востраў. Я здзіўлена глянуў на Кукурузу. Гэта быў Высокі востраў. Вунь і Бурмілаў будан — «прэзідэнцыя» — якраз каля берага. Я і не ведаў, што па гэтай струзе можна трапіць на Высокі востраў.

Мы асцярожна падплывалі да берага. Каля яго стаялі два чоўны.

З будана даносіліся галасы Бурмілы і Кныша. Іх не было відаць. Мабыць, сядзелі каля вогнішча — курыўся сіні дымок.

— Нядобра гэта... — дакараў Бурміла. — Нядобра.

— Хопіць ужо — «нядобра»! Маральны кодэкс мне знайшоўся. А жакі ноччу хто ставіць?

— Ды што ты! Пару паставіў, гнілых нейкіх, маленькіх. Туды і рыба не ідзе. Каб я так бога бачыў!

— Нічога-нічога. За гэта Савецкая ўлада таксама па галоўцы не пагладзіць.

— Але ж... Дык гэта ж зусім іншая справа.

— Ну, калі ты такая цаца, дык і каціся адсюль, не ўмешвайся. Каб я цябе тут і не бачыў. Сёння ноччу сам усё зраблю — і ўсё тут! І глядзі мне!

— Ды добра ўжо! Толькі хоць цяпер ідзі адсюль, бо як прыедуць тыя юннаты... Каму гэта трэба!..

Я схапіўся за вясло.

— Давай адсюль, ён зараз паплыве.

Добра, што чоўны ў нас такія, што можна і носам і кармою (яна таксама вострая) плысці. А то не развярнуліся б — вузка. Ды і не паспелі б. А так мы як узяліся — заднім ходам у стругу, да вострава Пераэкзаменоўкі.

І толькі калі добра замаскіравалі човен у чаратах каля свайго вострава — аддыхаліся.

Дык вось яно што! Значыцца, ноччу Бурміла жакі ставіў. А мы ледзь не пазабівалі адзін аднаго.