Читать «Тарэадоры з Васюкоўкі» онлайн - страница 54

— Дзеду!

— Га?

— Дык я пайду? Так?

— От прычапіўся як смала. А ўрокі?

— Дык я ж кніжку вазьму і там буду вучыць. Вось запытаеце тады ў цёткі Ганны.

Я прыціх і думаю: «Ох, і цяжка ў наш час уцякаць на бязлюдны востраў!»

— Дзеду!

— Га?

— Я толькі на пару дзён. З мяне ж уся вёска смяецца пасля ўчарашняга... От вы які!

— А не швэндайся дзе не трэба! Хто цябе ў кукурузу пагнаў?

Зноў памаўчалі.

— Дзеду!

— Га?

Доўга канючыць Кукуруза. Нарэшце дзедава цярпенне канчаецца, і ён кажа:

— От чортава стварэнне! Зусім замучыў. Ну, ідзі ўжо, каб я цябе не бачыў. Толькі на пару дзён, не больш. Але калі цётка Ганна скажа, што ўрокі не вучыў, — атрымаеш... Двоечнік!

Кукуруза не стаў затрымлівацца, хуценька пабег у хату, схапіў «Граматыку» і — да варот. Тады раптам спыніўся, аглянуўся, патупаў на месцы, уздыхнуў:

— Бывайце здаровы, дзеду. Добры вы... Я заўсёды ведаў, што вы добры...

— Ідзі-ідзі! — буркнуў дзед. Хіба ён ведаў, што Кукуруза развітваецца з ім на дваццаць восем гадоў, два месяцы і дзевятнаццаць дзён...

На вуліцы я далучыўся да Кукурузы.

Моўчкі дайшлі мы да рэчкі, моўчкі селі ў човен і моўчкі паплылі.

Толькі Сабакевіч, калі бег за намі, гаўкаў весела і імкнуўся схапіць за лытку то мяне, то Яву. Не разумее ўрачыстага моманту дурное сабачанё.

Не сказаўшы ні слова, павеславалі мы да вострава. Не кажучы ні слова, перанеслі ўсе рэчы на палянку.

І вось у апошні раз стаім на беразе каля чоўна. Насупіўшыся, дзяўбём наскамі чаравікаў зямлю. Стаім і ўздыхаем. Трэба развітвацца, а мы не ведаем, што гавораць у такіх выпадках на развітанне. Бо ж не на адзін дзень развітваешся, не на месяц, нават не на год. Яшчэ ніхто ў свеце не развітваўся так надоўга.

Кукуруза нахіліўся да Сабакевіча, пачухаў яго за вухам, узяў яго за пярэднюю лапу, паціснуў:

— Бывай! Я б цябе тут пакінуў, але сам не ведаю, як у мяне з харчамі будзе... Не бойся... Паўлуша цябе ў крыўду не дасць. Ты ж, Паўлуша...

— А як жа! — не даў я яму дагаварыць.

І замаўчаў, думаючы, якім бы словам супакоіць яго на развітанне.

— А тыя двое ўсё ж не шпіёны, — сказаў я. — Сапраўдныя шпіёны прыдушылі б нас тады ў кукурузе. І ніхто б не ведаў. Яны ж точна цяпер ведаюць, што мы за імі сачылі. Так што яе хвалюйся — ніхто пра нас ні ў адной газеце не напісаў бы, ні па радыё, ні тым больш па тэлевізары...

Але Кукуруза на гэта нічога не адказаў.

І зноў мы стаім і маўчым.

— Ну дык што? Давай едзь ужо! — не вытрымлівае нарэшце Кукуруза.

— А ты што, спяшаешся? — кажу я.

— Ды не, я нічога, але наогул... Табе ж дахаты трэба. Хлопцы, мабыць, зараз у футбол на выгане гуляюць.

— Ат! — махаю рукой. Маўляў, не патрэбны мне ні футбол, ні хлопцы. А сам думаю: «Няўжо Кукуруза ніколі не будзе ў футбол гуляць? Вось бедны хлопец!» І так мне стала яго шкада! Такі ж добры варатар быў! Сапраўдны Леў Яшын мог бы з яго вырасці.

Уздыхнуў я, палез у кішэню і выцягнуў адтуль сцізорык.

— На, — кажу, — табе спатрэбіцца. Ты ж ведаеш, які гэта сцізорык. Як брытва. Такога ні ў кога няма.

Кукуруза ажно пачырванеў ад задавальнення. Ён заўсёды зайздросціў мне з-за гэтага сцізорыка і неаднойчы мяняцца прапаноўваў, ды я не хацеў.