Читать «Тарэадоры з Васюкоўкі» онлайн - страница 52

— Здаецца, ён, — сказаў Кукуруза. — Давай прыстанем.

— Давай, — з радасцю згадзіўся я, бо мне ўжо надакучыла бадзяцца.

Мы прысталі.

Востраў быў цудоўны. Нібы спецыяльна створаны для такой справы, якую задумаў Кукуруза. Дрэў многа і сухога ламачча — на дваццаць гадоў хопіць. Каля берага рыбка скача з вады, сама ў юшку просіцца. Пасярод вострава гала — не толькі ў цуркі-палкі, у футбол гуляць можна. Наўскрай галы вялізная старая вярба стаіць, голлем зямлю падмятае. І без страхі ад дажджу схаваешся. Але страха, вядома, патрэбна.

— Жыллё я табе дапамагу зрабіць, — сказаў я, — ты ж знаеш, як я буданы раблю!

Па буданах — гэта ўжо я быў майстар. Такіх буданоў, як я, ніхто з хлопцаў не рабіў. Гэта мяне бацька навучыў. У мяне бацька цясляр. Палавіна хат у нашай вёсцы — яго работа.

На твары Кукурузы было замяшанне.

— Рабінзон звычайна сам усё рабіў. Ён жа адзін трапіў на бязлюдны востраў.

— Дык гэта ж быў Рабінзон Круза, а ты Кукуруза, — запярэчыў я. — Не трэба ж так усё рабіць, як ён.

Мне абавязкова хацелася як мага больш дапамагчы сябру. Кукуруза не стаў пярэчыць. Я адразу ж выцягнуў з кішэні сцізорык з драўлянаю ручкаю і кінуўся да вербалозу. Я вельмі любіў стругаць, рэзаць што-небудзь сваім складанчыкам, заўсёды насіў яго з сабою ў кішэні, і ад гэтага ручка так наглянцавалася і адпаліравалася, што блішчала, як лакавая. Ажно свяцілася.

Кукуруза пакорліва дапамагаў мне, без пярэчанняў прызнаючы мяне ў гэтай справе галоўным. Ён насіў лазу, расчысціў месца, зрабіў каркас. Неўзабаве пад старою вярбой ужо стаяў новенькі будан, моцны-моцны (ніякія навальніцы не страшныя) і такі ўтульны, што ажно мне самому адразу ж захацелася пажыць у ім. Я быў вельмі задаволены сваёю работай.

— Усе дваццаць гадоў прастаіць — гарантыя! — упэўнена сказаў я.

Толькі цяпер мы ўспомнілі, што дзед ужо, напэўна, вярнуўся з крамы, і заспяшаліся назад. Ускочылі ў човен...

Нарэшце — наш бераг. І нарэшце мы ўжо бяжым дахаты. Дабегшы, з радасцю ўбачылі, што дзеда яшчэ няма. Кукуруза не памыліўся: «хвілінка» дзеда Варавы ўмела расцягвацца на некалькі гадзін.

— Ну што? Дзеда няма, можна сабраць усё неабходнае, — сказаў Кукуруза. — Сёння ўсё падрыхтуем, перанясём у човен, а заўтра...

— Значыць, вырашыў ужо заўтра? — запытаў я.

— А як жа... Ты што! Гэта ж маці ўжо вось-вось прыедзе.

Кукуруза хадзіў па хаце, задумліва паціраючы падбародак рукою, і прымерваўся, што ж браць з сабой.

— Перш за ўсё лыжку, — ён узяў у буфеце шчарбатую драўляную лыжку і засунуў яе за апаяску. — Соль абавязкова. Без солі прападу. — Адсыпаў сабе палову пачка. — Хлеб! — з сумам глянуў на чэрствы акраец, які ляжаў на стале. — Мала...

— Я табе прынясу. У нас ёсць, — супакоіў я яго.

— Гарбата? — ён пакруціў у руках пачак з чаем. — Абыдзецца. Бо тады і імбрык патрэбны. А ў нас адзін.

— Ліхтарык не забудзь. Спатрэбіцца, — напомніў я.

— Ліхтарык абавязкова. Без ліхтарыка нельга.

Ён прайшоўся па хаце, узяў у рукі сякеру, якая стаяла ў парожку.

— Сякеру. Нават дзве добра было б. У Рабінзона было ажно дванаццаць сякер.