Читать «Тарэадоры з Васюкоўкі» онлайн - страница 21

Мы пераглянуліся.

«Аэрадром», «спецзаданне»... Гэта нешта такое... Адным словам, кроў з носа — мы павінны ведаць, што гэта за спецзаданне на аэрадроме.

— Гайда! — шэпча Ява і хапаецца за вясло. Я таксама.

Ніколі яшчэ наша пласкадонка не імчалася так, як цяпер. Вада ажно вірылася за кармой. Нам патрэбна было абавязкова раней Кныша даплысці да берага.

РАЗДЗЕЛ V. Кішэнная атамная бомба на транзістарах. Хто такі Фарадзеевіч

І вось мы ўжо штосілы бяжым па вуліцы. Убягаем на калгасны падворак, дзе стаіць грузавік Кныша, і адразу тармозім. Фу! Тут ужо бегчы нельга, бо звернем на сябе ўвагу. А нам трэба незаўважна, паціхеньку залезці ў кузаў грузавіка.

І мы, засунуўшы рукі ў кішэні і незалежна паплёўваючы, павольна сунемся па падворку. Насустрач белазуба ўсміхаецца замурзаны (усё аблічча ў мазуце) камбайнер Грыць Кучарэнка.

— Здароў, хлопцы! Што — гайку якую-небудзь трэба?

— Ды не, так проста... Гуляем... — раўнадушна цвыркнуў праз зубы Ява.

— Ну, глядзіце мне, калі паўкамбайна прападзе, ногі паадкручваю, — смяецца Грыць і ідзе ў адчыненыя дзверы майстэрні.

Мы азіраемся. Здаецца, ніхто не бачыць.

— На абардаж! — дае каманду Ява.

Раз-раз-раз! Гоп! Ён ужо ў кузаве. Цяпер я.

Раз-раз-раз!.. Др-р-р!..

А каб цябе!.. Зачапіўся і — як штаны на плоце — на два бакі звесіўся. Ні туды, ні сюды.

Ява хапае мяне за каўнер — смык! Др-р-р-рррр... Гоп! Як жаба, ляпнуўся я ў кузаў. Лып — такі добры кавалак штаноў трохвугольнікам адваліўся, цела маё грэшнае нябёсам выставіў. Ой, і пападзе мне ад маці! Што ж, давядзецца цярпець, за шпіёнамі ганяцца — не ў шашкі гуляць.

Толькі б Кныш у кузаў не зазірнуў... Бо павыкідвае за шкіркі, як шчанят, ён такі! Колькі ні прасі: «Дзядзька, пакатайце» — ніколі не возьме. І схавацца, прыкрыцца няма чым — зусім парожні кузаў.

Ажно вось бразнулі дзверцы, завурчаў матор — уздрыгнула і рушыла з месца машына.

Пашанцавала! Не зазірнуў. І зноўку падкідвае нас на выбоінах — добра, што хоць крэслаў над намі няма. Нічога, вытрымаем — да аэрадрома кіламетраў дзесяць, не больш.

Мы толькі па некалькі сінякоў ды па дватры гузакі панабівалі і ўжо прыехалі.

Калі машына спынілася і Кныш выйшаў (бразнулі дзверцы), мы асцярожненька і ціха-ціха высунуліся над бартамі. Ён! Аэрадром. Наш, раённы. Вунь трапечацца надуты ветрам конус на службовым будынку. Стаіць некалькі самалётаў сельгасавіяцыі. З грузавіка стужкавым транспарцёрам нагружаюць у адзін з самалётаў мінеральныя ўгнаенні.

Кныш падыходзіць да лётчыкаў, якія кураць каля будынка, штосьці пытае, пазірае на гадзіннік, потым з-пад далоні — на неба.

І якраз у гэты момант у небе з'яўляецца самалёт. Ужо чутны гул матора.

— Ідзе на пасадку, — аўтарытэтна шэпча Ява.

І вось, падскокваючы, едзе самалёт па няхітрай пасадачнай пляцоўцы, азначанай тычкамі.