О дрэвы жыццяў, колькі да зімы вам?Мы раз’яднаны. Мы не птушкі пера-лётныя. Мы вельмі позна кідаем сябе на вецер, падаем пасля на роўнядзь сажалкі бязвольна.Мы і цвіцём і вянем адначасна.А недзе львы жывуць і пра бяссілле, пакуль магутныя, не хочуць ведаць.А мы павінны, прагнучы з’яднання, даніну ўсім плаціць. Варожасць нам бліжэй. Бо закаханыя — і тыя ў любові межы знаюць, хоць прасторы, свабодных ловаў і радзімы прагнуць.Эскіз імгнення звыкла мы ўспрымаемна фоне процілегласцяў і цяжканам бачыць гэта; бо тут ясна ўсё.Бо мы абрысаў пачуцця не бачым,а толькі абалонку фармавання.Хто не сядзеў перад заслонай сэрца,нібы ў тэатры, баязліва, ціха:і дэкарацыяй была разлука!Няцяжка зразумець. Знаёмы сад,павевы ветру, малады танцоўшчык.Не гой. Даволі. Грым — не дапаможа,пераадзетага пазнаеш мешчаніна,які ў жытло праз чорны ход ідзе.Шт маска гэтая пустая! Лепш! — мне лялька. Бо напоўнена яна.Прыемней бачыць мне марыянетку,і ніткі, і трысцё ў руках актораальбо ў маіх. Я тут, я перад сцэнай.Хай тухнуць рампы і няхай мне скажуць:«Усё, закончана», няхай на сцэнупустэча выйдзе шэрым скразпяком — няхай мяне самотнага пакінуцьмае нямыя прашчуры, жанчына і нават любы вірлавокі хлопчык — я застаюся на спектаклі, тут.Няпраўда? Ты, хто праз мяне зазнаў жыццёвай горычы, мой бацька, ты,хто ў мой пагляд дапытліва ўзіраўся,хто піў настой павіннасцей маіх,пакуль я рос і прыйшласць смакаваў,ты, бацька мёртвы той, хто гэтак часта сярод падзей маіх лунаў трывожна,хто кожны міг адмовіцца гатовыад абыякавасці — скарбу мёртвых,дзеля крупінкі лепшай долі сыну,— скажы: ці праўда? I скажыце вы,хто мне дарыў сваю любоў заўсёды,каго і я пачаў любіць патроху,хоць забываў пасля, бо ў вашых тварахмне пачынала бачыцца прастора,сусветная прастора, у якой ужо не бачыў вас... I я чакаю на лялечным памосце дзеі...Не, не чакаю — прагну ўбачыць, бо, каб увагу пільную спатоліць, між лялек выйдзе неўзабаве сам анёл і выступіць жывым акторам. Відовішча! — анёл і лялькі разам!Тады і ўключыць, можа, ён усё, што разлучае пас, у кругаверць падзей і змен і падначаліць там сабе ўсе поры года — і анёл пачне ігру сваю паказваць нам. Нябожчыкі павінны ведаць, штолюдскія справы — кволая зачэпка для ўчынкаў больш высокіх. Бо нічога тут першароднага няма. Дзяцінства, калі за рэчамі яшчэ было штось большае, чым проста час мінулы, а будучыні й зпаку не было, калі мы ўсе стараліся расціна ўцеху тым, хто, апрача сваёй даросласці, нічога больш не мае,— о вы, дзяцінства шчасныя гадзіны!Тады ў сваім самотным руху мы, здаволеныя цалкам існаваннем, стаялі паміж цацкаю і светам, на месцы тым, якое ад пачаткуадведзена для чыстых парыванняў.А хто пакажа, дзе стаяць дзіцяці? Хто паміж зор яго паставіць, хто яго руцэ адлегласці даверыць?Хто вылепіць дзіцяці з хлеба смерць? Хто ў пухлы роцік зерне пакладзез атручанага яблыка?.. Забойцу не цяжка зразумець. А смерць, яе, пранесеную праз жыццё ў сабе лагодна, ўсцешана,— і гэтай смерці не апісаць...
