Читать «Паміж "А" і "Б"» онлайн - страница 28

Тут рабаўнік да мяне ўважліва прыгледзеўся і, канешне, пазнаў, таму што ён пабялеў яшчэ мацней.

Я ўсміхнуўся.

— Мы даўно знаёмыя. Ты ходзіш на горку? А па схіле спускаешся?

— Не хаджу і не спускаюся, — павольна прамовіў рабаўнік. — А ты, выходзіць, жывеш у гэтым доме? Выдатна…

Я зразумеў, чым пахне гэтае “выдатна”. Яно пахне вось чым: “Я ведаю, дзе ты жывеш. І цяпер ты ў маіх руках”.

— Ах, я ўспомніла! — Іра ўзмахнула рукамі. — Вы пазнаёміліся ў парку, на горцы.

— Так, у нас яскравыя ўспаміны, — ухмыльнуўся я. — Праўда, не аднолькава прыемныя для абодвух.

— А там штосьці здарылася? — спыталася Іра.

— Нічога, — абарваў яе рабаўнік. — Ірачка, сыграй мне.

— Што, Марат? — Іра паслухмяна села за піяніна.

— Што хочаш, адказаў Марат.

І тут я схапіўся за галаву.

— Як гэта я забыў? Я ж пакінуў на пліце чайнік, нам пэўна ўсё ўзляцела ў паветра! — Я ўскочыў у крэсла. — Да пабачэння, да хуткай сустрэчы!

Апошнія словы я вымавіў, гледзячы на рабаўніка, і нават падміргнуў яму на развітанне.

Я прыбег дадому і не ўсякі пажарны выпадак праверыў, а ці не пыхкае і напраўду на пліце чайнік. Не, канешне.

Я расцягнуўся на тахце. Збег я таму, што спалохаўся гэтага Марата. Чхаць я хацеў на яго пагрозы. Яшчэ паглядзім, хто каго. Каб я расказаў Іры, што ён дробны і подлы злодзей, і яна перастане граць яму розную добрую музыку. І будзе граць яе толькі мне. А збег я таму, што не мог слухаць разам з ім гэтую музыку. Таму што гэта была мая музыка. Мне, здавалася, што я сам мог бы яе напісаць, каб умеў, як Іра, іграць на піяніна.

Я згадаў пра выкрадальніка і засмяяўся: бот лакіраваны, а не чалавек. І чаго ён да Іры ў госці прыходзіць?

“Валерка, — раптам сказаў я сам сабе, — што з табой? Няўжо ты закахаўся ў дзяўчынку? Хай нават у такую, як Іра?”

Да не, я проста думаю пра Марата. Калі такія хлопчыкі ўзлуюцца, яны забываюцца на ўласную баязлівасць і кідаюцца з бойку на злом галавы.

Ужо праз некалькі дзён я зразумеў, што пагроза рабаўніка была недарэмнай.

“Цудоўная сямёрка”

У той вечар мы з Сёмкам брадзілі па двары — дыхалі свежым паветрам. А потым адправіліся на ракетадром Генкі Правільнага, дзе мы некалі хораша правучылі Гароха і яго хлопцаў.

— Яны ўцякалі, нібы зайцы, — рагатаў Сёмка.

— Вясёлае было відовішча, — згадзіўся я.

На ракетадроме было цёмна, не тое што ў памятны вечар, калі мы адпомсцілі Гароху. Толькі ад зіхоткіх сяміпавярховых дамоў даходзіла слабае святло. Ніхто сюды не забрыдаў, усе стараліся абысці наўзбоч наш ракетадром.

Ззаду нечакана захрумстаў снег: хто б гэта мог быць? Абярнуўся — чацвёра хлопцаў нетаропка рушылі да нас.

Чамусьці я адразу скеміў: гэта прыяцелі Марата. Нарэшце яны нас падпільнавалі.

Сёмка штурхнуў мяне ў бок:

— Глядзі, яшчэ трое.

З боку зіхоткіх дамоў ішлі яшчэ трое. “Цудоўная сямёрка”, - няўзнак падумаў я. Мы абкружаны. Ужо ў двух кроках з’едліва ўхмыляўся Марат.

Я адчуваю, што ў мяне пачынаюць дрыжаць каленкі.

— Біць будуць? — круціць галавой Сёмка.