Читать «Населены востраў» онлайн - страница 197

— Я вам вельмі ўдзячны, Вяпрук, — сказаў ён.

— Вось як? — вымавіў Вяпрук, павярнуўшы да яго сухі жаўтаваты твар.

— Памятаеце, аднойчы на ​​пасяджэньні штабу вы адазвалі мяне ў старонку і далі мне некалькі разумных парадаў?

— Памятаю.

— Дык вось, я вам за гэта ўдзячны. Я вас паслухаўся.

— Так, я заўважыў. Вы мяне гэтым нават некалькі расчаравалі.

— Вы мелі рацыю тады, — сказаў Максім. — Я паслухаўся вашых парад, і ў выніку справа павярнулася так, што мне надаецца магчымасьць пранікнуць у Цэнтр.

Вяпрук таргануўся.

— Зараз? — хутка спытаў ён.

— Так. Даводзіцца сьпяшацца, я нічога не пасьпеў падрыхтаваць. Мяне могуць забіць, і тады ўсё будзе дарэмна. Таму я ўзяў з сабой вас.

— Гаварыце.

— Я ўвайду ў будынак, вы застанецеся ў машыне. Празь некаторы час падымецца трывога, можа быць, пачнецца страляніна. Гэта ня мусіць вас тычыцца. Вы працягваеце сядзець у машыне і чакаць. Вы чакаеце... — Максім падумаў, прыкідваючы. — Вы чакаеце дваццаць хвілін. Калі на працягу гэтага часу вы атрымаеце прамянёвы ўдар, значыць, усё абыйшлося. Можаце зьнепрытомнець са шчасьлівай усьмешкай на твары... Калі не — выходзьце з машыны. У багажніку ляжыць бомба з сынхронным запалам на дзесяць хвілін. Выгрузіце бомбу на брук, уключыце запал і зьяжджайце. Будзе паніка. Вельмі вялікая паніка. Паспрабуйце выціснуць зь яе ўсё, што толькі можна.

Некаторы час Вяпрук раздумваў.

— Вы не дазволіце мне патэлефанаваць сюды-туды? — спытаў ён.

— Не, — сказаў Максім.

— Ці бачыце, — сказаў Вяпрук, — калі вас не заб’юць, то, наколькі я разумею, вам пэўна спатрэбяцца людзі, гатовыя да бою. Калі вас заб’юць, людзі спатрэбяцца мне. Вы ж для гэтага мяне і ўзялі, на выпадак, калі вас заб’юць... Але адзін я змагу толькі пачаць, а часу будзе мала, і людзей трэба папярэдзіць загадзя. Вось я й хачу іх папярэдзіць.

— Штаб? — спытаў Максім непрыхільна.

— Ні ў якім разе. У мяне ёсьць свая група.

Максім маўчаў. Наперадзе ўжо падымаўся шэры пяціпавярховы будынак з каменнай сьцяной уздоўж франтону. Той самы. Недзе там блукала па калідорах Рыба, крычаў і пляваўся разгневаны Бегемот. І там быў Цэнтр. Кола замкнулася.

— Добра, — сказаў Максім. — Ля ўваходу ёсьць тэлефон-аўтамат. Калі я ўвойду ўнутар — але не раней! — можаце выйсьці з машыны і патэлефанаваць.

— Добра, — сказаў Вяпрук.

Яны ўжо пад’яжджалі да павароту аўтастрады. Чамусьці Максім згадаў Раду і ўявіў сабе, што зь ёй зробіцца, калі ён ня вернецца. Дрэнна ёй будзе. А можа быць, і нічога. Можа быць, наадварот, яе выпусьцяць... Усё роўна — адна. Гая няма, мяне няма... Бедная дзяўчынка...

— У вас ёсьць сям’я? — спытаў ён Вепрука.

— Так. Жонка.

Максім пакусаў губу.

— Прабачце, што так няёмка атрымалася, — прамармытаў ён.