Читать «Населены востраў» онлайн - страница 195

— Ну! — сказаў Зэф нецярпліва.

— Прыкладна праз трыццаць хвілін да варот пад’едзе Вандроўнік...

— Ён прыехаў?

— Не перабівай. Прыкладна праз трыццаць хвілін да варот, можа быць, пад’едзе Вандроўнік. Калі не пад’едзе — добра. Проста сядзіце і чакайце мяне. А калі пад’едзе — расстраляйце яго.

— Ты што, звар’яцеў? — сказаў Зэф, спыняючыся. Максім пайшоў далей, і Зэф з праклёнамі пабег сьледам. — Нас жа ўсіх пераб’юць, масаракш! Ахова!... Шпікі вакол!...

— Зрабіце ўсё, што зможаце, — сказаў Максім. — Вандроўніка трэба застрэліць...

Яны падышлі да гаража, Максім наваліўся на завалу і адкаціў дзьверы.

— Нейкая вар’яцкая задума... — сказаў Зэф. — Навошта? Чаму Вандроўніка? Упоўні прыстойны дзядзька, яго ўсе тут любяць...

— Як хочаш, — холадна сказаў Максім. Ён адкрыў багажнік, абмацаў скрозь промасьленную паперу запал з гадзіннікавым мэханізмам і зноў зачыніў крышку. — Я нічога не магу табе зараз распавесьці. Але ў нас ёсьць шанец. Адзіны... — Ён сеў за руль і ўставіў ключ у запальваньне. — І яшчэ май на ўвазе: калі вы не прыкончыце гэтага прыстойнага дзядзьку, ён прыкончыць мяне. У цябе вельмі мала часу. Дзейнічай, Зэф.

Ён уключыў рухавік і задам выехаў з гаража. Зэф застаўся ў дзьвярах. Першы раз у жыцьці Максім бачыў такога Зэфа — спалоханага, ашаломленага, разгубленага. Бывай, Зэф, сказаў ён сам сабе на ўсялякі выпадак.

Машына падкаціла да варот. Гвардзеец з каменным тварам нясьпешна запісаў нумар, адчыніў багажнік, зазірнуў, зачыніў багажнік, вярнуўся да Максіма і спытаў:

— Што вывозіце?

— Рэфрактомэтр, — сказаў Максім, працягваючы пропуск і дазвол на вываз.

— «Рэфрактомэтр РЛ-7, інвэнтарны нумар...», — прамармытаў гвардзеец. — Зараз я запішу...

— Хутчэй, калі ласка, я сьпяшаюся, — сказаў Максім.

— Хто падпісваў дазвол?

— Ня ведаю... Напэўна, Апалонік.

— Ня ведаеце... расьпісваўся б разборлівей, усё было б у парадку...

Ён, нарэшце, адчыніў вароты. Максім выкаціў на трасу і выціснуў са сваёй каляскі ўсё, што было можна. Калі нічога ня выйдзе, падумаў ён, і я застануся жывым, давядзецца ўцякаць... Пракляты Вандроўнік, учуў, сукін сын, вярнуўся... А што я рабіцьму, калі выйдзе? Нічога не гатова, схемы палацу няма — не пасьпеў Разумнік, і фатаграфіі Айцоў ён таксама не дастаў... хлопцы не гатовыя, пляну дзеяньняў ніякага няма... Пракляты Вандроўнік. Калі б ня ён, у мяне было б яшчэ тры дні на распрацоўку пляну... Напэўна, трэба так: палац, Айцы, тэлеграф і тэлефон, вакзалы, тэрміновую дэпэшу на катаргу — хай Генэрал зьбірае ўсіх нашых і валіць сюды... Масаракш, паняцьця ня маю, як бяруць уладу... Бо яшчэ ж ёсьць Гвардыя... і армія... і штаб, масаракш! Вось хто адразу ажывіцца! Вось з каго трэба пачынаць. Ну, гэта справа Вепрука, ён будзе рады гэтым заняцца, ён у гэтым добра разьбіраецца... І яшчэ маячаць дзесьці белыя субмарыны... Масаракш, яшчэ ж вайна!...