Читать «Населены востраў» онлайн - страница 162

«Сьпяшайцеся, Фанк, сьпяшайцеся!»

— Сьпяшайцеся, Фанк, сьпяшайцеся. Я спазьняюся.

— Слухаюся. Рада Гаал... Яна забраная зь вядзеньня пана дзяржаўнага пракурора і знаходзіцца ў нашых руках.

— Дзе?

— У вас, у асабняку «Хрустальны лебедзь». Лічу сваім абавязкам яшчэ раз выказаць сумнеў у разумнасьці гэтай акцыі. Наўрад ці такая жанчына можа дапамагчы нам управіцца з Макам. Такіх лёгка забываюць, і Мак...

— Вы лічыце, што Разумнік дурнейшы за вас?

— Не, але...

— Разумнік ведае, хто выкраў жанчыну?

— Баюся, што так.

— Добра, хай ведае... З гэтым усё. Далей?

— Сэндзі Чычаку сустракаўся зь Дзяргунчыкам. Дзяргунчык, па-відаць, пагадзіўся зьвесьці яго зь Цесьцем...

— Стоп. Які Чычаку? Лабаты Чык?

— Так.

— Справы падпольля мяне зараз не цікавяць. Па справе Мака ў вас усё? Тады слухайце. Гэтая чортавая вайна зблытала ўсе пляны. Я зьяжджаю і вярнуся дзён праз трыццаць-сорак. За гэты час, Фанку, вы павінныя скончыць справу Мака. Да майго прыезду Мак павінен быць тут, у гэтым доме. Дайце яму пасаду, хай працуе, свабоды ягонай не абмяжоўвайце, але дайце яму зразумець — вельмі, вельмі мякка! — што ад ягоных паводзінаў залежыць лёс Рады... Ні ў якім разе не давайце ім сустракацца... Пакажыце яму інстытут, распавядзіце, над чым мы працуем... у разумных межах, вядома. Распавядзіце пра мяне, апішыце мяне, як разумнага, добрага, справядлівага чалавека, буйнога навукоўца. Дайце яму мае артыкулы... акрамя цалкам сакрэтных. Намякніце, што я ў апазыцыі да ўраду. У яго не павінна быць ані найменшага жаданьня пакінуць інстытут. У мяне ўсё. Пытаньні ёсьць?

— Так. Ахова?

— Ніякай. Гэта бессэнсоўна.

— Сочка?

— Вельмі асьцярожная... А лепш ня трэба. Ня спудзіце яго. Галоўнае — каб ён не захацеў пакінуць інстытут... Масаракш, і ў такі час я павінен зьяжджаць!... Ну, цяпер усё?

— Апошняе пытаньне, прабачце, Вандроўнік.

— Так?

— Хто ён усё-ткі такі? Навошта ён вам?

Вандроўнік падняўся, падышоў да вакна і сказаў, не паварочваючыся:

— Я баюся яго, Фанк. Гэта вельмі, вельмі, вельмі небясьпечны чалавек.

17

У двухстах кілямэтрах ад ханційскай мяжы, калі эшалён надоўга затрымаўся на запасных шляхах ля нейкай цьмянай запляванай станцыі, навасьпечаны радавы другога разраду Зэф, дамовіўшыся па-добраму з ахоўнікам, зьбегаў да калёнкі за кіпенем і вярнуўся з партатыўным прымачом. Ён паведаміў, што на станцыі робіцца найабсалютнейшы вэрхал, грузяцца адразу дзьве брыгады, генэралы перелаяліся паміж сабой, зазяваліся, і ён, Зэф, зьмяшаўшыся з натоўпам ардынарцаў, дзеншчыкоў і ад’ютантаў, які іх акружаў, запазычыў гэты прымач у аднаго зь іх.

Цяплушка сустрэла гэтае паведамленьне смачным патрыятычным іржаньнем. Усе сорак чалавек неадкладна згрудзіліся вакол Зэфа. Доўгі час не маглі прыладзіцца, камусьці далі па зубах, каб ня пхаўся, кагосьці парнулі шылам у мяккае месца, лаяліся і скардзіліся адзін на аднаго, пакуль Максім, нарэшце, ня гаркнуў: «Ціха, падонкі!» Тады ўсе супакоіліся. Зэф уключыў прымач і пачаў лавіць усе станцыі запар.