Читать «Мы — хлопцы жывучыя» онлайн - страница 95

— Давайце, хлопцы, пасля школы да нас. Га? — прапанаваў наш нядаўні вораг.— На афіцэраў вучыцца.

— А прымуць? — не паверылася Саньку.

Канечне, прымуць. Юрка ў гэтым перакананы на ўсе сто. Каго ж тады і прымаць, калі не такіх баявых хлопцау? Да таго ж ён абяцае нам дапамагчы, ён пакажа нам усе хады і выхады. Зразумела, мы і самі не павінны спаць у шапку. Асабліва Юрка раіць налягаць на матэматыку. Гэта ў іх, у артылерыі, самае галоўнае. Не будзеш умець лічыць, дык пацэліш, чаго добрага, па сваіх.

У Юркі на пагоне, побач з бліскучым гузікам, паблісквае залацісты крыжык — артылерыйская эмблема, і мы з Санькам раз-пораз крадком на яе паглядваем.

— Няўжо вы з гармат страляеце? — усё не верыць Санька.

— 3 гаўбіц,— не пакрыўдзіўся Юрка і тут жа нас крыху падвучыў: — Гаўбіца — такая гармата, што карацейшая за пушку.

Не, слаўны хлопец тэты Юрка. I такое ў яго цікавае жыццё: гаўбіцы, пушкі... I сам ужо амаль афіцэр. Толькі падрыхтоўчае вучылішча скончыць, а там тры гады — і лейтэнант. I добры хлопец. «Прыходзьце,— кажа,— я пакажу вам хады і выхады». Ды мы за Юрку ўжо гатовы ў агонь і ў ваду. Праўда, ён крыху задаецца, дык чаго вы хочаце? Тут бы кожны задаваўся, каб такі мундзір меў. Гэта вам не Санькава галіфэ.

Так мы прыемна з ім пагаварылі, і толькі развітваючыся, Юрка нас быццам упікнуў:

— Вы думаеце, што мяне падужалі б? Не, хлопцы, я армейскі паёк ем і боксам займаюся. Бывайце! Заутра на танцах сустрэнемся.

I пайшоў, пасвістваючы, шыкоўны, наадэкалонены. Мы з Санькам толькі ўздыхнулі. Хутчэй бы ўжо і нам у тое вучылішча падацца. Не дзеля армейскага пайка, вядома. Нас і без пайкоў чорт не возьме.

Мы і так хлопцы нішто, хоць Санька крыху шыраканосы і рудаваты, хоць у мяне і шыя даўжэйшая, чым трэба, але калі б нам яшчэ Юркавы пагоны, дык да нашых дзяўчат ніхто не падступіўся б.

Ідзём мы з Санькам дахаты і марым, як яно будзе ў нас, у артылерыі...

Што такое зямная юдоль

Жыта ўрадзіла рэдкае і травяністае. А ячмень і зусім яшчэ ад зямлі не адрос, як пусціў каласкі. Ударыла сухмень — ён так і сеў. Цяпер ні жняяркай яго не ўзяць, ні сярпом. Адзіны эмтээсаўскі камбайн, які ўпершыню пасля вайны прыслалі ў нашу вёску, і жаць не жне, і каб зусім разваліўся, дык не развальваецца. 3-пад яго, бывае, цэлымі днямі не вылазіць замазучаны па самыя вочы і злосны, як чорт, камбайнер. Ён лаецца так, што ні на начальства не глядзіць, ні на Бога. Нашу брыгадзірку, баявую і даволі языкатую, як мы яе завём, цётку Нінку зусім не прызнае. Прыбяжыць яна са сваей брыгадзірскай казой, каб замераць, колькі зжата, а мераць і няма чаго: з самай раніцы з-пад камбайна тырчаць ногі камбайнера. Вось тут і пачынаецца.

— Зноў стаяў са сваей самапрадкай? — злуецца Нінка.— Калі б не бабы з сярпамі...

Тады з-пад машыны паказваецца ўскудлачаная галава, вочы камбайнера ператвараюцца ў вузенькія злосныя шчылінкі, а ў голасе і загад, і пытанне адначасова:

— Ідзі ты... ведаеш куды? Лепей бы акопы на полі зараўнялі...

Брыгадзірка таксама па слова ў кішэню не лезе.

— А можа, табе яшчэ тратуар намасціць і падмесці венікам?