Читать «Мах і Шэбестава вандруюць па свеце» онлайн - страница 14

Тая сястра Бажэна была вельмі добрая жанчына, Мах з Шэбеставай перадалі ёй прывітанні, яна падзякавала і сказала, што Марыя ў яе забыла тапачкі, а потым яны гаварылі толькі пра Джанатана, спадарыня Бажэна сказала, што ўчора ў газеце прачытала цікавы артыкул, як адзін аўстралійскі мільянер на сваёй ферме збірае сабак, быццам якія паштовыя маркі, і хоча сабраць усе пароды, якія толькі ёсць на свеце, і ў гэтым ён спаборнічае з адным амерыканцам з Тэхаса, але ў амерыканца справы лепшыя, бо ў таго няма толькі дзвюх самых рэдкіх пародаў, а менавіта балівійскага махнача і мангольскага вурка, у якога самы лепшы на свеце нюх, тым часам як спадару Марвэлу акрамя махнача і вурка трэба яшчэ прыдбаць ангельскага харта і нямецкага дога; пачуўшы ўсё гэта, Мах сказаў: «Шэбестава, іду ў заклад, што той злодзей, які скраў Джанатана, крадзе сабак для гэтага спадара Марвэла», — а Шэбестава сказала: «А я, Мах, іду ў заклад, што наш Джанатан знаходзіцца на ягонай ферме», — пасля чаго яны адно аднаму падміргнулі і вялікае следства распачалося.

Яны развіталіся са спадарыняй Бажэнай, узялі тапкі для спадарыні Кадрножкавай і папрасілі слухаўку ператварыць іх у тых двух самых рэдкіх сабак, прычым з Маха зрабіўся маленькі мангольскі вурк, а Шэбестава ператварылася ў балівійскага махнача — высокага барбоса з вялікімі вушамі, і ў такім выглядзе яны бегалі па вуліцах і чакалі, калі нарэшце з'явіцца той злодзей; чакаць ім доўга не давялося: каля іх спынілася машына, і не паспелі яны схамянуцца, як два мужчыны схапілі іх і сунулі на задняе сядзенне, дзе ўжо сядзелі ангельскі хорт і нямецкі дог — сабакі, скрадзеныя для спадара Марвэла; Мах з Шэбеставай сказалі: «Прывітанне», — вядома ж, на сабачай мове, аднак ангельскі хорт не адказаў зусім, а дог адно прабурчаў: «Толькі вас тут не хапала», — а потым яны проста моўчкі ехалі, напханыя на заднім сядзенні, як селядцы ў бочцы, ехалі і пазіралі ў акенца, бачылі статкі авечак і сям-там нейкага кенгуру, а праз нейкі час яны чуюць, як адзін злодзей кажа: «Але ж нам і пашанцавала, што мы акрамя дога з хартом злавілі і гэтых двух самых рэдкіх сабак, трэба падумаць, каму іх прадаць — спадару Марвэлу ці таму амерыканцу; кажуць, што амерыканец плаціць больш», — а другі злодзей адказвае: «Калі ён плаціць больш, дык адвязём іх у Амерыку, якія могуць быць сумненні, спачатку прадамо дога з хартом Марвэлу, а тады з вуркам і махначом заедзем у аэрапорт і гайда ў Тэхас».

А ў Маха і Шэбеставай унутры нешта ёкнула, яны падумалі: «Што ж цяпер рабіць, не ляцець жа нам у Амерыку, не можам жа мы пакінуць Джанатана ў Аўстраліі», — але яны маглі толькі чакаць, і вось калі тыя злодзеі прыехалі на запраўку, залілі поўны бак бензіну, зачынілі машыну і пайшлі выпіць кавы, Мах сказаў: «Шэбестава, наш час надышоў», — пасля чаго ўзяўся зубамі за ручку ад акенца, і пачаў круціць, а калі шыбіна была спушчаная, Шэбестава спытала ў іхніх двух спадарожнікаў, ці не хочуць яны ўцячы разам з імі, але ангельскі хорт прыкінуўся, быццам не чуе, а нямецкі дог сказаў: «Ідзіце вы да д'ябла», — таму Мах з Шэбеставай выскачылі з машыны толькі ўдваіх і кінуліся прэч; Шэбестава бегла лёгка, бо балівійскі махнач — вялікі сабака і ў яго доўгія ногі, горш давялося Маху, які быў маленькім сабачкам з караценькімі ножкамі; тады Шэбестава тройчы гаўкнула, што было ўмоўным знакам, і слухаўка ператварыла махнача ў Шэбеставу; зноў зрабіўшыся дзяўчынкай, яна сказала: «Вось што, Мах, так справа не пойдзе, ты ўвесь час адстаеш, так мы на гэту ферму ані за тыдзень не дабяжым», — і яна папрасіла слухаўку зрабіць з яе кенгуру; маленькі вурк улез у кішэню, якая ў кенгуру знаходзіцца на жываце, і Шэбестава паскакала наперад так хутка, як не змог бы, напэўна, ніводны сабака на свеце.