Читать «Максім Багдановіч — крытык» онлайн - страница 8

Адзначу, што аўтар апавядання раздзяляе погляд залатара Антона Каржа, чалавека новых, прагрэсіўных ідэй: “...рэч якую-небудзь толькі таму ганіць, што яна для нас за навіну прызнацца павінна. Бо ўсё тое, што цяпер навіною завецца,праз які час старыною мае быць”. І далей: “Малюнкі тыя, што Сальватор Розе з іконнікамі полацкімі робіць, там (у краінах далёкіх — С. Б.) скрозь звыклы, і нікога ўжо яны не дзівуюць, людзям усім, дзеля красы сваёй, у спадобе стаўшы, а майстрам здольным славы і гонару прыдаючы. Тое ж і ў нас, напэўна, мае стацца, калі навіна старыною зробіцца, так што, мабыць, тады людзі полацкія Сальватора Розу шанаваць будудь”. Корж выступае за тое новае, якое прыносіць карысць, што вядзе да прагрэсу чалавецтва. Разглядаючы наватарства ў гістарычным плане, ён паказвае, што з цягам часу яно губляе пачуццё навізны, робіцца традыцыяй.