Читать «Кастусь Каліноўскі» онлайн

Уладзімір Сямёнавіч Караткевіч

Уладзімір Караткевіч

Кастусь Каліноўскі

Смерць i неўмiручасць

Трагедыя ў трох актах, трынаццацi карцiнах

Дзеючыя асобы

Сейбіты:

Беларусь.

Кастусь Калiноўскi.

Арсень Станевiч – сябра Кастуся.

Каралiна Яцына.

Вастравух – камандзiр атрада iнсургентаў.

Юзэфа Яневiч.

Пан Заруба.

Бронюс Марцявiчус - кiнжальшчык.

Аратыя:

Пархвен Бабаед па мянушцы Чортаў Бацька.

Яўхiм Барданос.

Яўхiмiха.

Чорная плакальшчыца.

Агей Блажэнны - юрод.

Баба Гарэлiха - удава.

Iгнась Шосцiк.

Нямы Ян.

Крумкачы:

Граф Мiхаiл Мiкалаевiч Мураўёў.

Iмператар Аляксандр II.

Жандарскi палкоўнiк Лосеў.

Палкоўнiк Цаплiн.

Капiтанфон Юнген.

Паручнiк Гогель – член следчай камiсii.

Іншыя:

Пасланец белага жонду.

Вiтаўт Парафiяновiч.

Марыя Грэгатовiч.

Стоцкi.

Мадам дэ Салье

Палкоўнiк Шалгуноў – старшыня следчай камiсii

Палкоўнiк барон Тызенгаўзен.

Сяляне, прахожыя, салдаты, натоўп, госцi на бале, члены следчай камiсii i трыбунала.

Дзея пачынаецца ў маi 1863 - канчаецца ў сакавiку 1864 года.

Акт першы

Карцiна першая

Яшчэ перад тым як падымаецца генеральная заслона, чуваць далёкiя, жудасныя па сiле i журбе, гукi старадаўняй песнi. Гэта "Дарота"... На саматканым чынаватым палатне заслоны скачуць адбiткi далёкага агню. I вось перад заслонай узнiкае жанчына ў чорным. У яе журботнае аблiчча з прадоннямi чорных вачэй. Вялiзны цень жанчыны рухаецца ва ўспышках зарыва, то ападаючы, то вырастаючы амаль да столi.

Жанчына.

Я - Беларусь... Я - чорная зямля...

Я - мацi ўсiх дзяцей маiх.

I ўсiх гасцей, што прыйдуць з добрым словам

На берагi маiх празрыстых рэк.

Нямнога, пэўна, знойдзецца такiх,

Што злом мяне успомняць. Толькi тыя,

Што смерць прыносiлi ў мае палi

I зараз спяць на дне маiх курганаў.

Я - перад вамi... Паглядзiце... Рукi...

Стагоддзi працы - шрамамi на iх.

Я - ў чорным. Але быць бы мне ў барвяным

Ад рэк крывi, што працяклi па мне...

Якой была я светлаю дзяўчынай!

Ў каралах арабiн, ва ўборы ясным

З зялёнага атласу i ў сапфiрах

Маiх азёр бязмежных i крынiц.

I цар прыслаў - мяне ў рабынi сватаць -

Сваiх паноў з мячом, свiнцом, агнём...

I вось я скiнула свае уборы

I чорны плашч усклала. Ў соты раз.

Але ў бясконцых, страшных гэтых бедах

Не апусцiла я сваiх вачэй....

Вы, што глядзiце зараз мне ў зянiцы,

Вы, светлыя, вы, добрыя, вы, дзецi

Вялiкiя мае, павiнны ведаць

Паданнi краю.

Вось, вазьмiце крылы,

Якiя Вас туды перанясуць...

I уявiце, што якраз сягоння

Рассыпалiся вёскi i палацы

Чырвоным жарам. Шыбенiцы страшна

На раздарожжах стогнуць па начах...

Па жылах рук маiх iдуць салдаты

I валяць родны лес наўсцяж дарог,

I паляць пушчы, каб нiхто не здолеў

Схавацца там са зброяй i страляць

Па карнiках. Яны ж паўсталi, дзецi,

Не вытрымалi рабства i цяпер

Ляжаць, забiтыя рукой варожай,

Мiж зрынутых калон маiх лясоў.

Не будзе дрэваў - i мяне не будзе...

Паслухайце... Вось... Вось яшчэ... Яшчэ.

Здалёк, глухiя i нерэальныя, далятаюць, мацнеюць, гучаць, гучаць удары сякер.

I уявiце, што сягоння, зараз,

Выходзяць лепшыя сыны змагацца.

I рог гучыць. I раўкаюць гарматы.

I мужыкi, што верылi спачатку

Ў цара, цяпер за лепшымi iдуць.

Узняўшы вiлы ў зарыва... I гэта