Читать «Кастусь Каліноўскі» онлайн - страница 46

Што бачу я ўдалечыні? Пажары,

Паўстанні, сечы, зарыва, нашэсці.

Меч ворага амаль ля сэрца пройдзе,

Ты будзеш паміраць. Ды толькі ведай,

Бяссмертны ты, як фенікс, мой народ...

Кратаў няма. I, нібы ў адказ на словы, вырастаюць з зямлі, побач з постаццю Каліноўскага, іншыя постаці. Стаяць, абняўшыся, як стаялі ў яме, Заруба, Яўхім, Вастравух. Барвяны пажар залівае іх абліччы. Яшчэ, і яшчэ, і яшчэ постаці. Арсень, Яневіч, Марцявічус з кінжалам. Побач з Кастусём вырасла постаць Караліны. Устаюць нямы Ян, плакальшчыца, Гарэліха, Яўхіміха, Агей... Народ!.. Яны збліжаюцца моўчкі, сурова. I вось яны – адно. Адна маса, адлітая з расплаўленай медзі... Яны вырастаюць, яны высяцца над зямлёй... Чырвонае зарыва скача па іх абліччах.

Заслона

1963 г.