Читать «З табой» онлайн - страница 6

I

Цяпер жанкі шчаслівыя ізноў! Муж вяртаецца з сонцам, Ён пранізаны ўвесь цеплынёй. «Добры дзень!» — і ён дзіва сваё абнімае,         I смяецца — ён у хаце сваёй.

II

Нарэшце! Грудзі дыхаюць свабодна, Мая святая жонка, час мінуў нягодны, Калі ішоў я з ім, ды з ім, спіны не разгінаў, Вінтоўку, сумку — наша ўсё жыццё — цягаў.

ІІІ

Больш за ўсіх таварышаў на свеце —        О, сябры! Наймілейшыя цяпер для сэрца — жонка, дзеці,        За сталом сям’я і ціша на двары.        О, сябры!

IV

Ты ў атаку хадзіў у натоўпе, Ты спаць валіўся ў натоўпе. А цяпер на шлюбным ложку, сярод ночы, Мацней, чым храпенне тысячы глотак, Цябе ўзбударажыць подых жаночы.

V

Маё дзіця капрызнае. Ну, што ж — Я ўсё зраблю, чаго малое хоча. Маё дзіця харошае, прыгожае, Смяюся і гляджу яму у вочы.

VI

                    Працуй. Праца маёй галавы і маіх натруджаных рук, Праца прыроды, рабочай скаціны праца,— Гэта жыццё і надзея усіх дзён, Наша любоў,                      хлеб надзённы.                     Працуй.

VII

Каханая, хай расцвітае Белая ружа твайго малака. Каханая, хутчэй ператварыся ў Маці, Ствары дзіця з маім абліччам...

VIII

Доўгі час мне быў непатрэбен твар.             А цяпер Ёсць твар у мяне, каб быць каханым, Ёсць твар у мяне, каб быць шчаслівым,                                                       жаданым.

IX

Шукаю закаханую, Дзяўчыну закаханую, Дзяўчыну ў сукенцы блакітнай.

X

Мне сняцца ўсе красуні, Што гуляюць улетку, начамі,        Пад наглядам        Маруднага месяца.

XI

Зіхаценне пладоў асвяціла мой сад, Гэта дрэвы красы, пладаносныя дрэвы. Я працую, я ў садзе адзін, I няяркае сонца гарыць на руках, на маіх.

ПРЫКЛАДЫ

1921

РАБОЧЫ

Угадваць у дрэвах дошкі, Дарогі ў гарах прадбачыць, У лепшым узросце — узросце сілы — Гліну мясіць, жалеза ткаць I ўпрыгожваць прыроду Хараством чалавечым —                                      Працаваць.

МАСТАЦТВА ТАНЦА

Кволы дождж трымае чарапіцу Раўнаважана. А танцорка Не навучыцца ніколі Ліцца і скакаць, Як дождж.

ПРЫГОЖАЕ

Дзівоснае ў шчасці, Пачварнае ў горы, Бачнае для сляпых.

Патрэбы жыцця

ЛЯНОТА

     Я лямпу закінуў у сад, каб стала святлей у садзе, і лёг. Грукат усё ўзбунтаваў навакол. Спяць мае вушы. Грукае ў дзверы мае святло.

СІЛА

Рукі, рукі яго — галіны без лісця, яны, як карэнне цяжарнага неба і кветак заморскіх, рукі чыстыя, нібы ўзоры марозу.

Плён сноў

КУПАЛЬШЧЫЦА Ў ГАМЕ АД СВЕТЛАГА ДА ЦЁМНАГА

Той жа дзень у перадвячэрнім змроку. Лёгкая, ты ледзь прыкметна варухнулася, і гэтак жа лёгка варушацца і мора, і пясок.