Читать «ГЛЯНУ Я Ў АКОНЦА...» онлайн - страница 63

Справа была ясная, і справу зацвердзілі.

— Каго ўзяць за трэцяга? — спытаў Ажур, які выбраў сабе адпаведнага супольніка — Барана.

Алік адказаў не раздумваючы:

— Паніча.

— Не ведаю такога.

— Малады. Са мной пачаў хадзіць. Але пэўны.

Трэці супольнік быў патрэбны на «рэкс»; Баран і Ажур павінны былі браць касу.

— Добра, — замацаваў дамову Ажур.

Дамовіліся пра наступную сустрэчу і работу. Ажур паехаў у Вільню, каб укамплектаваць набор інструментаў, бо работа была асабліва цяжкая, а рабіць яе трэба было ціха, памятаючы і пра змены аховы, і, найважнейшае, пра блізкасць вартоўні. Таму прымітыўнымі інструментамі працаваць было нельга.

Запольская замыкала краму, калі збоку хтосьці ўзяў яе пад руку. Яна пачула ціхі свіст вальса. Здзіўленая і крыху напалоханая, яна паглядзела Ажуру ў твар, і яе шчокі заліла чырвань.

— Вы вярнуліся?

Ён хітнуў галавой, не перарываючы мелодыі, і ўсміхнуўся… вачыма.

— Калі ласка… Не глядзіце на мяне так… Мне непрыемна… Хочаце праверыць краму і рахункі?

Ён адмоўна пакруціў галавой. Пасля зноў узяў яе пад руку і сказаў:

— Хадзем вячэраць.

Ён павёў яе, збянтэжаную гэтай сітуацыяй, у першакласны рэстаран і там раптоўна перамяніўся ў вялікага пана. Афіцыянт з вялікай пашанай выслухаў замоўлены ім «уступ» да вячэры. У адзін момант знік чалавек з вачыма, што прасвечваюць душу да дна, і з’явіўся элегантны, дасціпны мужчына.

Позна ўвечары Ажур правёў Запольскую дамоў. Ля дзвярэй яе кватэры ён узяў дзяўчыну за руку і паволі, ціха, пераканаўча сказаў:

— Вы ж добра ведаеце, што я нікуды з Менска не з’язджаў. Што я заўжды быў тут. Што я нічога вам не пісаў і ніхто нічога ад мяне ў краму не прыносіў.

Ён глядзеў ёй у вочы. Некаторы час яна маўчала. Пасля адразу ж зразумела, да чаго ён вядзе, і паспешліва сказала, усцешаная тым, што можа яго супакоіць:

— Так. Натуральна. Вы ўвесь час былі ў Менску. Кожны дзень прыходзілі ў краму.

— Добра. Часам гэтым могуць зацікавіцца, таму вядзецца пра тое, каб вы не наклікалі непрыемнасці на сябе, наклікаўшы іх на мяне.

— Вы можаце быць упэўнены. Трэба толькі папярэдзіць.

— Я папярэджваю і дзякую.

Ажур паціснуў ёй руку і адначасова левай рукой пяшчотна правёў па яе ілбе і валасах. Пасля ціха спусціўся па сходах. Дзяўчына яшчэ доўга не званіла ў кватэру. Узрушаная, яна раздумвала пра тое, што толькі адчувала ўражлівай інтуіцыяй. Пры сустрэчы з ёю сёння Ажур адразу прачытаў гэта ў ейных вачах. Так прадвызначыўся далейшы ход іх знаёмства.

А назаўтра ў трушчобе Цыпы апоўдні сустрэліся Ясь, Баран і Ажур. Дзве гадзіны за півам яны абмяркоўвалі дэталі акцыі, прызначанай на найбліжэйшую суботу. Вызначальным было тое, што ў нядзелю камітэт не працаваў. Таму, калі б яны — з нейкіх прычын — не паспелі з усёй работай у першы дзень, то змаглі б скончыць яе назаўтра.

У суботу, за дзве гадзіны да канца прыёмнага дня, Ясь з вялікай валізкай у руцэ ўвайшоў у двор Цэнтрхарчзабкама. І скіраваўся наўскос направа, да ўваходу ў аддзел рахункаводства. Мінуў дзверы аддзела і, запаволіўшы крок, паставіў валізку на зямлю поруч з дзвярыма ў падвал. Дастаў з кішэні партманэ і, калі поруч праходзілі людзі, рабіў выгляд, што шукае там штосьці — нейкую паперчыну ці дакумент. Адначасова ён трымаў у руцэ медны кручок, якім збіраўся, як толькі надарыцца такая магчымасць, адамкнуць дзверы ў падвал.