Читать «ГЛЯНУ Я Ў АКОНЦА...» онлайн - страница 60

Сергей Песецкий

— Вы шляхцянка? — хутчэй засведчыў, чым спытаў Ажур.

— Так, — адказала яна.

— Вы добра ведаеце мовы.

— Так.

— Прадаваць вы не ўмееце.

— Не ўмею.

— Вы навучыцеся. Заробак я вам дам у залежнасці ад вашых патрэб. Дамову падпісваць не будзем. Праца з заўтра.

Ён прызначыў ёй час прыходу на працу і развітаўся.

— У вас няма гадзінніка.

— Няма.

— Вазьміце гэты, — ён дастаў з шуфляды новы дамскі гадзіннік з бранзалеткай.

Дзяўчына хацела пратэставаць. Але Ажур не даў ёй і слова сказаць.

— І ў мяне не заўжды гэта было. Без гадзінніка працаваць нельга. Я вылічу гэта з заробку.

Здзіўленая жанчына выйшла на вуліцу. Ажур, седзячы нерухома за сталом, паліў цыгарэту і насвістваў нейкі вальсік. Ён быў упэўнены, што зрабіў добрую інвестыцыю, наняўшы гэтую дзяўчыну прадавачкай. На наступны дзень, як толькі пачаўся гандаль у краме, Ажур дастаў з кішэні партманэ і адлічыў 1000 ост-рублёў. Ён упісаў гэтую суму ў кнігу ў калонку «расход» і пазначыў мэту выдатку — рэклама. Гэтыя грошы ён даў прадавачцы і сказаў:

— Прашу вас прыгожа і модна апрануцца.

Дзяўчына здзівілася, але не пратэставала. Словы проста прыліпалі ёй да горла ў прысутнасці гэтага чалавека. Праз пару дзён яна змяніла сваю адзіную, мазольна зацыраваную, заношаную сукенку на прыгожы, але сціплы касцюм і боцікі. Рэшту грошай і рахункі яна аддала Ажуру. Ажур пачаў штось насвістваць, пасля змоўк і сказаў:

— Прашу вас купіць сабе паліто, бялізну і што там трэба. Гэтая тысяча рублёў — адзінаразовы выдатак, без вылічэнняў.

Беручы яе на працу і цягам наступнага месяца Ажур не пытаў яе пра імя і прозвішча. Толькі потым, калі яму трэба было на тыдзень з’ехаць з горада, ён пацікавіўся ў яе пра гэта.

— Мяне завуць Марыя Антонаўна Запольская.

— Полька.