Читать «Гары Потэр і патаемная зала» онлайн - страница 161

— Цудоўна! Цудоўна! Гэта папросту чараўніцтва нейкае!— мармытаў, болтаючыся напрыканцы працэсіі, Локхарт. Гары чуў ягоныя словы, але самога хлопчыка больш цікавіў халодны ветрык, які кудлаціў яму валоссе. Аднак, перш чым Гары паспеў удосыць насаладзіцца гэтым ветрыкам, палёт скончыўся. Учатырох яны стаялі на мокрай падлозе прыбіральні Мармытухі Міртлы. Локхарт якраз паправіў з’ехаўшы капялюш, калі за яго спіной ракавіна павольна рушыла на сваё месца, закрыўваючы сабой трубу.

Вылупіўшы вочы, на іх глядзела сама Міртла.

— Ты жывы?— бездапаможна спыталася яна ў Гары.

— Няма патрэбы, казаць пра гэта такім расчараваным голасам, — выціраючы акуляры ад крыві і слізі, адказаў ёй Гары.

— Ну, ведаеш... Я тут падумала. Калі б ты памёр, я б са здавальненнем падзялілася з табой сваёй прыбіральней, — адказала Міртла, і яе шчокі запалалі срэбрам.

— Бя!— калі яны пакінуўшы прыбіральню, выйшлі у цёмны, пусты школьны калідор. — Гары! Здаецца Міртла ў цябе ЗАКАХАЛАСЯ! Ты маеш канкурэнтку, Джыні.

Але дзяўчынка ўсё яшчэ працягвала моўчкі плакаць.

— І куды цяпер?— заклапочана пазіраючы на сястру, спытаўся Рон. Гары кіўнуў галавой наперад.

Яны рушылі следам за Фоўксам, што сваім залатым бляскам асвятляў калідор, і праз імгненне-другое апынуліся перад дзвярмі кабінэта прафесаркі МакГонагал.

Гары пастукаўся і адчыніў дзверы.

РАЗДЗЕЛ XVIII

Узнагарода Добі

Калі Рон, Джыні і Локхарт пакрытыя сліззю, а Гары яшчэ і з галавы да ног перапэцканы крывёю супыніліся на ганку ў пакоі запанавала цішыня.

— ДЖЫНІ!— раптам пачуўся нечый енк.

Гэта была місіс Візлі, якая толькі што плакала, седзячы ля коміна. Следам за мужам, яна ўскочыла на ногі і прынялася абдымаць дачку.

Але Гары было не да іх. Яго вочы глядзелі на Дамблдора, які з ззяючай ўсмешкаю на твары стаяў ля коміна і моцна трымаў за плечы, схапіўшуюся за грудзі і цяжка дыхаючую прафесарку МакГонагал. Фоўкс, прасвісцеўшы міма гарынага вуха кінуўся да гаспадара. А сам Гары, разам з Ронам трапіў у абдымкі да місіс Візлі.

— Вы яе выратавалі! Вы яе выратавалі! ЯК у вас гэта атрымалася?

— Мяркую, мы ўсе хацелі бы гэта ведаць, — слабым голасам дадала прафесарка.

Місіс Візлі выпусціла Гары з абдымак. Хістаючыся, ён падыйшоў да стала і паклаў на яго капялюш, інкрустыяваны лаламі меч і ўсё, што засталося ад дзённіка Тома Рэдла.

Пасля чаго ён прыняўся ім распавядаць ўсю гісторыю. У пільнай цішыні Гары расказваў аб усім на працягу чвэрці гадзіны. І пра пачуты ім бесцялесны голас, і пра то, як нарэшце Герміёна зразумела, што голас належыць перасоўваючамуся па трубах базіліску. Пра то як разам з Ронам яны наведвалі ў Лесе павукоў; пра то як Арагог расказаў ім дзе ў мінулы раз памерла апошняя ахвяра базіліска і пра то, як яны з Ронам здагадаліся, што гэтай ахвяраю была Мармытуха Міртла, а ўваход у патаемную залу знаходзіцца ў яе прыбіральне...

— Ну што ж, вельмі добра, — ухваліла яго МакГонагал, калі той супыніўся, каб перавесці дух. — Вы знайшлі ўваход... парушыўшы на шляху да сваёй мэты сотню школьных правілаў... але сажыце мне, Потэр, як вы НАОГУЛ засталіся жывым?