Вясновай ноччу, сярод руж,У срэбным ззянні поўні,Я слухаю нямую глуш,Што снамі грудзі поўніць,I раптам праплылі між дрэўТваіх адзеж аблокіI загучаў твой ціхі спеў...Так мне здалося ў змроку...А птах пяе ў галлі бяроз,Нясецца спеў па перлах рос,Пад серабрыстым ззяннемДуша гарыць каханнем.А ты, як тая кветка-зданьУ снегавым адзенні,Плывеш сюды, у глухамань,У бледна-сінім льсненні,Далонь на вочы мне кладзеш,Смяешся ясным смехам,I радасць, што не мае меж,Звініць наўкола рэхам.А птах пяе ў галлі бяроз,Нясецца спеў па перлах рос,Пад серабрыстым ззяннемДуша гарыць каханнем.Мяне прытульвае далоньI мяккасць кос дзявочых,Я да цябе схіляю скроньI бачу твае вочы.З чала цень смутку нікне ўраз,I так, нібы навекі,Злучае пацалунак нас — ...Расплюшчваю павекі...Ах, гэта змоўк салодкі спеў,Упала колькі кропляў з дрэў,Ды бачыў тыя слёзыАдзін туман бялёсы.1911
АД ТЛУМУ МЕСТА...
Ад тлуму места, з вуліц цесных,Што ўдзень тугой і дымам точаць,А ноччу сон даюць гарэсны,Што яшчэ болей цемніць вочы;З пакоя змрочнага, дзе ў цішыЯ з болем быў сваім сам-насам,Пад вольныя нябёсы выйшаўДа гэтых дрэў, да гэтых красак.Ды быццам за хаўтурным шэсцемІду! I боль пячэ жахлівей:Між гэтых дрэў, на гэтым месцыЯ колісь быў такі шчаслівы!1911
ВОСЕНЬСКІ ТУМАН
Туман бялёсы валачэцца Між рэдкіх дрэў па полі I быццам на дыбках крадзецца, Каб не вярэдзіць болю.Ды боль не спіць: бо сэрца мроіць Аб страчаным, якое Галосіць нада мной і поіць Атрутнаю вадою.Сон аб табе прадзецца жалем,На шрам слязьмі цярусіць...Ды будзе яшчэ болей джаліцьБоль, калі я прачнуся.1911
