Читать «Ваніна Ваніні, або Падрабязнасці аб апошняй венце карбанарыяў, распачатай у Папскай вобласці» онлайн - страница 14

— Дык што ж вам заўгодна, спадарыня? — спытаў міністр. — Прашу вас скончыць як мага хутчэй гэтую непрыстойную сцэну.

— Тое, што я зараз скажу, — пагардліва вымавіла Ваніна, адразу пакінуўшы ласкавы тон, — для вас больш важна, чым для мяне. Ёсць людзі, якія жадаюць, каб Місірыллі захавалі жыццё, калі яго заб'юць, вы пасля гэтага не пражывеце і тыдня. Мне лёс яго абыякавы; дзівацкі выбрык, на які вы скардзіцеся, я дазволіла сабе, па-першае, дзеля забавы, а па-другое, дзеля адной са сваіх сябровак. Я жадаю таксама, — працягвала Ваніна, вяртаючыся да тону свецкай дамы, — аказаць паслугу разумнаму чалавеку, які неўзабаве будзе маім дзядзькам і, як відаць, праславіць свой род.

Міністр адразу змякчэў — прыгажосць Ваніны нямала спрыяла гэтай раптоўнай змене. У Рыме вядомая была слабасць мансіньёра Катанцара да прыгожых жанчын, а Ваніна была цудоўная з пісталетам у руцэ, у гарнітуры выязнога лакея дому Савелі, у шаўковых, прутка нацягнутых панчохах, чырвоным камзоле і блакітным кафтане, абшытым срэбным пазументам.

— Будучая мая пляменніца, — сказаў міністр, развесяліўшыся, — вы сапраўды дазволілі сабе дзівацкі выбрык, і, верагодна, не апошні.

— Спадзяюся, што такі разважлівы чалавек, як вы, захавае яго ў таямніцы ад усіх, асабліва ад Лівіа; а каб заахвоціць вас да гэтага, я вас пацалую, калі вы падарыце жыццё карбанарыю, якога апякуе мая сяброўка.

Гутарка працягвалася ў тым жа паўжартоўным тоне, якім шляхетныя рымлянкі ўмеюць абмяркоўваць важныя справы, і ў Ваніны атрымалася надаць гэтай сустрэчы, распачатай з пагрозы пісталетам, характар візіту будучай княгіні Савелі да яе дзядзькі, рымскага губернатара.

Неўзабаве мансіньёр Катанцара, фанабэрліва адкінуўшы ўсякую думку, што яго прыстрашылі, ужо распавядаў пляменніцы, якія перашкоды яго чакаюць, калі ён вырашыць выратаваць жыццё Місірыллі. Гаворачы аб гэтым, ён хадзіў разам з ёю па пакоі; спыніўшыся на хвіліну, ён узяў з каміна графін і наліў з яго ў крыштальную шклянку ліманад; калі ён ужо паднёс яе да вуснаў, Ваніна завалодала гэтай шклянкай, патрымала ў руцэ і, нібы ненаўмысна, выпусціла яе ў сад. Праз хвіліну міністр узяў з банбаньеркі шакаладную цукерку. Ваніна адабрала яе і сказала, смеючыся:

— Беражыцеся! У вас тут усё атручанае: вас жадалі забіць. А я дамаглася памілавання свайго будучага дзядзькі, каб не прыйсці ў сямейства Савелі з пустымі рукамі.

Мансіньёр Катанцара здзіўлена падзякаваў пляменніцы і даў ёй вялікія надзеі на памілаванне Місірыллі.

— Такім чынам, мы заключылі пагадненне, і ў пацверджанне яго вось вам узнагарода, — сказала Ваніна, цалуючы яго.

Міністр прыняў узнагароду.

— Трэба вам сказаць, дарагая Ваніна, — зазначыў ён, — што мне і так не падабаецца кроў. І да таго ж я яшчэ малады, хоць вам, верагодна, здаюся старым. Я, мабыць, дажыву да таго часу, калі кроў, разлітая сёння, выступіць ганебнай плямай.

Прабіла ўжо дзве гадзіны ночы, калі мансіньёр Катанцара праводзіў Ваніну да веснічкаў свайго саду.

Праз дзень міністр прыехаў да папы, вельмі збянтэжаны тым крокам, які яму трэба было зрабіць, і раптам яго святасць сказаў яму: